{Zamówienie 005} Femiła || "Bez końca" Carmen E.

Tytuł: Bez końca

Para: Fedemiła (Federico & Ludmiła) 

Gatunek: Dramat, romans, obyczajowy

Przedział wiekowy: K

Dla Anonimka :3

Zazwyczaj w powieściach znamy początek historii i zatrzymujemy się w jej pewnym momencie, nie zastanawiając się, co było dalej - koniec nam wystarcza, jeżeli tylko jest szczęśliwy. Nie rozstrząsamy dalszej części, nie negujemy jej. A to przecież koniec jest bardziej istotny - on wieńczy wszystko. Nie początek, który wcale o niczym nie świadczy. I dlatego niektóre historie powinno się opowiadać od końca. Przewińmy więc jedną z nich.

Piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii....

Umarła.

Osiemdziesięcioletnia staruszka właśnie opuściła świat żywych - nikogo nie powinno to dziwić, wszyscy powinni być na to gotowi. A jednak nie byli. Płacz wypełnił korytarz, kiedy mężczyzna w białym fartuchu poinformował rodzinę o tym, że nigdy więcej jej nie zobaczą. Jej dzieci, wnuki i trójka prawnuków zasmuceni siedzieli jeszcze przez chwilę w szpitalu, rozpamiętując poszczególne momenty z nią spędzone - a może myśląc o tym, że kiedyś ich też spotka śmierć - by niedługo później go opuścić.

I to był właśnie koniec tej historii.

2 miesiące wcześniej:

-Babciu, nie chcę żebyś nas zostawiała - powiedziała jej prawnuczka, dwunastoletnia Priscilla, tuląc policzek do jej nieruchomej dłoni. Chciała coś odpowiedzieć, jednak nie miała już na to siły. Życie wyczerpało ją doszczętnie - ale też uszczęśliwiło i obdarowało najwspanialszą rzeczą, jaką może tylko posiadać człowiek - rodziną.

-Pris, daj babci odpocząć - w pokoju pojawiła się matka dziewczyny i delikatnie wyprowadziła ją, popychając za ramiona. Martwiła się o córkę, jednak zdawała sobie sprawę z tego, że taka jest kolej rzeczy - ktoś umiera, ktoś za nim płacze, ktoś nowy pojawia się na świecie. Niesprawiedliwy system, rytuna, której ludzie bali się najbardziej na świecie.

Została sama, z własnymi myślami, które ledwo dawała radę utrzymać w swej głowie - gotowe były odlecieć, gdyby tylko na dłuższa chwilę zamknęła oczy. Ale ona nie chciała spać. Wiedziała, że to ostatnie dni czy tygodnie jej życia. I pragnęła po prostu wspomnieć wszystkie dobre i złe chwile, które miały w nim miejsce. By celebrować dar jakim było przebywanie na tym świecie - dar, którego tak wielu nie doceniało.

Nie czuła się tak osamotniona od śmierci swojego męża. Jednak wiedziała, że oni nie potrafią jej zrozumieć. Nawet jeżeli by chcieli. Dzieliła ich różnica pokoleń i - przede wszystkim - lata doświadczeń, których oni nie mogli sobie dopisać, a ona nie mogła ich wymazać. Została więc sama, bez osoby, która byłaby w stanie do niej dotrzeć. Czuła miłość, która ją otaczała, jednak zdawała się nie wdzierać do środka niej. Omijała ją niczym rwąca rzeka. Płyneła dookoła, stykała się z nią, jednak nie docierała do środka jej ciała. I nikt nie mógł na to nic poradzić.

2 lata wcześniej:

-Nie chcę go żegnać! - oznajmiła staruszka siedząca na wyniszczonym, wiklinowym fotelu. Nie płakała. Nie okazywała w ogóle żadnych emocji. Powtarzała tylko wszystkim, że pożegnanie oznacza koniec czegoś - więc powie mu tylko 'do widzenia', co zrobiła w szpitalu, gdy umierał, i nawet nie pojawi się na pogrzebie. Bo pogrzeby są tylko dla żywych. Co niby za różnicę robi osobie umarłej to, czy przyjdzie się z nią pożegnać dwie osoby czy pięćset? Gdy iskierka jego życia gaśnie już więcej nic dla niego się nie liczy.

-Mamo, proszę... - blondwłosa kobieta z twarzą prawie bez żadnej zmarszczki zaprotestowała, jednak nie gwałtownie. Zdawała sobie sprawę z tego, że jeżeli jej rodzicielka coś postanowi to dyskusję z nią są całkowicie bezsensowne.

-Oj, już tu mi nie strzelaj fochów. Idźcie jeżeli chcecie. Mnie dajcie spokój – kiedy jej córka wycofała się nieco z pokoju krzyknęła jeszcze za nią – Ale mogłabyś mi przynieść krzyżówki i herbatę! Najlepiej brzoskwiniową … - dodała po chwili zastanowienia. Młodsza kobieta wyszła z pokoju podziwiając hardość ducha matki. Nie wiedziała, jak poradziłaby sobie ze stratą Javiera, czy którejkolwiek ze swoich córek. Nie wiedziała tylko, że starsza kobieta cierpi, kryjąc ból w sobie. Straciła osobę z którą spędziła sześćdziesiąt jeden lat życia i nie umiała się z tym pogodzić. Zdawała sobie tylko sprawę, że w końcu nadejdzie i na nią czas, a wtedy znów spotka swojego Federico – młodego i przystojnego. Takiego, jakiego znała jeszcze za czasów liceum.

Dotknęła swojego policzka. Obwisła skóra uciekała jej pod policzkami. Uśmiechnęła się sama do siebie wiedząc, że to nie potrwa długo. Nie będzie długo tęskniła. Jest już stara...

Dwanaście lat wcześniej:

-Pośpieszcie się! - zawołała podekscytowana Marika, okrywając matkę płaszczem i pomagając ojcu dźwignąć się z fotela. Ludmiła odsunęła jej ręce, cicho prychając. Nie lubiła jak ktoś jej pomagał. Czuła się całkowcie sprawna i – póki mogła – chciała radzic sobie sama. Różwnież nie podobało jej się to, że własna córka ją pośpiesza. Rozumiała, że ma urodzić jej się zaraz pierwsza wnuczka i zostanie babcią pierwszy raz w życiu, jednak granice rozsądku powinny jej podyktować, jak zachowywać się inteligentnie. Niestety, albo stety, Marika odziedziczyła po ojcu włoską krew, włoską namiętność i włoską pobudliwość.

-Chodź, Lu, zostaniemy pradziadkami – poczuła rękę męża w swojej dłoni i uśmiechnęła się do niego delikatnie. Martwiła się o niego, ze względu na ciągłe choroby, jednak nie dawała po sobie tego poznać – wiedziała, że on tego nie chce, tak jak i ona by nie chciała.

Wyszli z domu na podwórko, gdzie ich zięć czekał już w samochodzie. Również był podekscytowany, jednak nie rozgłaszał tego naokoło, jak jego żona. Siedział spokojnie na fotelu kierowcy i przypatrywał się teściom, idącym spokojnie dróżką i nie śpieszącym się tylko po to, by dogryźć córce. Javier uśmiechnął się pod nosem marząc o tym, żeby jemu i Marice też tak dobrze ułożyło się przyszłości – żeby tak jak ta para nigdy nie przestali się kochać. Byli jego wzorem do naśladowania, jeżeli chodzi o miłość i podziwiał ich, jak nikogo innego. Tym bardziej, że sam pochodził z rozbitej rodziny.

-Jedziemy! - zarządziła ich córka, zatrzaskując drzwi za rodzicami i siadając obok swojego męża. Przez całą drogę obgryzała paznokcie, czego nie robiła od kiedy skończyła dwanaście lat. Ludmiła uśmiechnęła się porozumiewawczo do Federico. Na szczęście droga nie była długa, więc końcówki paznokci Mariki zdołały przetrwać.

Kobieta praktycznie wbiegła do szpitalu, przepychając się korytarzami. Później było tylko czekanie na jakieś wieści. Długie czekanie... Tylko po to, by kilka godzin później usłyszeć:

-Gratulacje, zostaliście pradziadkami – i zobaczyć pierwszy raz ukochaną prawnuczkę – Priscillę.

Pięćdziesiąt dziewięć lat wcześniej:

-I ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci – usłyszała z ust swojej najlepszej przyjaciółki słowa skierowane do jej partnera, którego zdawała się kochać nad życie. Ludmiła wiedziała, że zaraz nadejdzie i jej kolej na złożenie przysięgi – jednak była spokojna, opanowana – pewna swojej decyzji – jak niczego innego wcześniej. Spojrzała w oczy Federico i dosłownie się rozpłynęła. Zdało jej się, że to właśnie w jego oczach zakochała się najpierw. Patrzyły na nią wtedy tego dnia, gdy się poznali, z bardzo bliska. I ta odległość jej nie przeszkadzała, chociaż wtedy w ogóle się nie znali. Uśmiechnęła się, wiedząc, że teraz wszyscy zgromadzeni w kaplicy będą zastanawiali się o co chodzi, jednak nie zwróciła na to uwagi. Była taka szczęśliwa... Że chyba bardziej już nie mogła. Położyła jedną dłoń, prawie niewidocznie, na swoim brzuchu – jeszcze płaskim. Jednak Fede zauważył jej ruch i uniósł pytająco brwi. Skinęła głową, zastanawiając się, jaka będzie jego reakcja. Diego i Natalia skończyli wymawiać przysięgę, kiedy rzucił się w jej stronę i chwycił w ramiona, by złożyć na jej ustach pocałunek, nie zwracając uwagi na księdza, który próbował go powstrzymać i wyjaśnić, że takie rzeczy dopiero po przysiędze.

-Kocham Cię – wyszeptał jej jeszcze do ucha, zanim Diego zdążył go od niego odciągnąć, śmiejąc się z przyjaciela.

-Wiem... - odpowiedziała szeptem, którego nie mógł usłyszeć. Jednak to nie było ważne.

Sześćdziesiąt lat wcześniej:

-Zgadnij kto? - poczuła palce na swoich powiekach. Jednak nie musiała długo się zastanawiać – zbyt dobrze znała ten głos i ten dotyk, by się pomylić.

-Fede, przestań się wygłupiać – powiedziała i poczekała aż przeskoczy ławkę i usiądzie obok niej, by go pocałować. Czuła, że nigdy jej się to nie znudzi. Że mogłaby to robić w nieskończoność.. Mężczyzna odsunął się od niej na wyciągnięcie ręki i uśmiechnął się rozbrajająco, jakby coś przeskrobał. Chciała go zapytać o co chodzi, jednak nie zdążyła.

-Diego i Natalia się dzisiaj zaręczyli – blondynka ucieszyła się szczerze, ta dwójka kochała się od dłuższego czasu. Poza tym uwielbiała swoją przyjaciółkę i dzieliła z nią każdą radość i smutek.

-Diego coś wspominał kiedyś, że ten moment się zbliża, ale nie wiedziałam, że to już.

-Lu... - Fede dotknął jej policzka opuszkami palców i spojrzał jej w oczy – Też chciałem zadać Ci pewne bardzo ważne pytanie... - poczuła, jak serce podskoczyło jej gardło, czekając co nastąpi dalej, gdy chłopak uklęknął obok ławki i z kieszeni wyjął małe pudełeczko.

-Wyjdziesz za mnie?

A to był jej początek. Może nie historii ich miłości – bo miłość pojawiła się wcześniej – ale etapu ich życia, który spędzili razem. Nie cofniemy się dalej w przeszłość, gdyż ona nie ma większego znaczenia. Liczy się to, że spełnili obietnicę. Żyli ze sobą w miłości do samej śmierci. Darząc się szacunkiem. Będąc sobie wiernymi. I nie potrzebując niczego więcej poza sobą nawzajem.

I chociaż sensem tej historii było jej zakończenie to jedno jest pewne - pomimo śmierci ich miłość będzie trwała.

Bez końca. 

______________________________
I to by było chyba na tyle :D Wybaczcie opóźnienie, zwyczajnie nie miałam internetu ;/ Femiła miała być patologiczna, a w końcu zmieniłam zdanie i oto jest - całkiem normalna ^^ Oczywiście zapraszam na wszelkie poprzednie, jak i przyszłe OSy, które sa i będą genialne *o*

Do zobaczenia przy kolejnym OSie

Kocham Was <3

Carmen E.