{011} Diecesca || "Nawet śmierć nas nie rozłączy" - kornelia80

Tytuł: "Nawet śmierć nas nie rozłączy"

Pary: Diecesca, minimalna dawka Cares

Gatunek: dramat, romans

Przedział wiekowy: K

Ś.P.

Diego Hernandez

10.07.2014r.

 Zmarł śmiercią tragiczną...

Po jej policzku spłynęła łza. Delikatnie otarła zaróżowioną część twarzy wierzchem dłoni, starając się nieco uspokoić. Ułożyła kosmyk czarnych włosów za uchem, odsłaniając twarz, na której malował się wyraz żalu. Serce biło jej ze zdwojoną siłą, a ona sama czuła, że za chwilę uczucia wezmą górę nad rozumem. Dookoła panował przeszywający ciało mrok, jednak brunetka nie odczuwała strachu. Była jedyną osobą, znajdującą się obecnie na cmentarzu. Opustoszałe nagrobki same odsuwały od siebie przechodniów. Nie o wszystkich zmarłych pamiętano. Oni nie zasłużyli na pamięć o sobie?

Delikatnie wsunęła lewą dłoń do kopertówki, wyjmując z niej paczkę chusteczek higienicznych. Otarła łzę, która zastygła na jej rozpalonym policzku. Rozpacz, jaka ją ogarnęła była nie do opisania. Nikt nie przypuszczał, że ta na pozór energiczna, ciesząca się życiem dziewczyna może tak naprawdę niesamowicie cierpieć.

Powrót do przeszłości...

- Pamiętasz co mi obiecałeś? - spytała delikatnym tonem głosu, mocno zaciskając dłoń na jego nadgarstku. Traktowała bruneta jak największy skarb, którego nie może nikomu oddać. Na każdym kroku starała się udowadniać, jak bardzo jej na nim zależy. Skinął powoli głową, spoglądając brunetce w oczy.

- Nie martw się, będę uważać. - szepnął, posyłając dziewczynie szczery uśmiech, który tak bardzo w nim kochała. Przygryzła lekko dolną wargę, a on pocałował ją w lekko zaróżowiony od mrozu policzek. Bezceremonialnie uwolnił lewą rękę z uścisku siedemnastolatki. Złapał za rączkę od walizki, oddalając się coraz bardziej. Za nim jednak wkroczył na pokład samolotu odwrócił się i pomachał dziewczynie na pożegnanie. Mimowolnie odwzajemniła jego gest, nie zdając sobie sprawy z tego, że ostatni raz może spoglądać w jego brązowe oczy.

***

Przeczesała idealnie spięte włosy palcami lewej dłoni, chcąc upewnić się, że nadal wygląda niebywale. Stanęła przed lustrem, obciągając delikatnie beżową tunikę. Wykonała obrót wokół własnej osi, aby zobaczyć pełen efekt. Ten dzień miał być najbardziej wyjątkowym w całym jej życiu. Musiała wyglądać niesamowicie, aby umilić sobie ten czas.

- Telefon komórkowy mam, chusteczki również... - zaczęła wyliczać, zaglądając do torebki, która została zakupiona specjalnie na dzisiejszy, tak niezapomniany wieczór. - Mogę spokojnie jechać na lotnisko.

Tak - minął dokładnie rok od wyjazdu Diego. Zgodnie z daną brunetce obietnicą, po upływie dwunastu miesięcy miał powrócić do Argentyny. Pierwszego dnia lipca dziewczyna zaczęła się przygotowywać do jego przyjazdu, siódmego natomiast jej szczęście sięgnęło zenitu. Czuła, że rozpiera ją niesamowita energia, która ciągle nie ustawała.

Podeszła do sporych rozmiarów telewizora, na którym leżał pilot do jego wyłącznie. Zanim jednak nacisnęła czerwony guzik usłyszała coś, co na zawsze zmieniło jej życie.

Samolot pasażerki Lockheed L-1011 TriStar, lecący do Argentyny został rozbity.

Niestety nikt nie przeżył.

Nic więcej nie usłyszała. Poczuła, że kręci jej się w głowie. Opadła na podłogę, podpierając się o nią obiema rękami. Kiedy dotarło do niej, że osoba, którą tak bardzo kochała odeszła, ukryła twarz w dłoniach. Dźwięk jej załamanego głosu dało się słyszeć w całym domu, jednak ona nie myślała teraz o tym. Pojedyncze łzy spływały po jej policzkach, lądując na niedawno zakupionym dywanie. Na chwilę umilkła, starając się zaczerpnąć powietrza, którego szybko jej zabrakło. Nie chciała przyjąć do wiadomości tego, że już nigdy nie będzie mogła go zobaczyć.

***

- Nie płacz, proszę. - rudowłosa dziewczyna objęła swoją przyjaciółkę ramieniem, próbując ją pocieszyć. Ceremonie pogrzebowe zawsze ją przerastały, jednak podświadomie czuła, że nie może zostawić brunetki samej w tak ciężkim dla niej czasie. Mimo dopiero rozpoczętej Mszy sama uroniła już kilka łez, czego nie można było powiedzieć o Francesce, która godzinę wcześniej musiała zażyć niezwykle silne leki na uspokojenie. Nie potrafiła poradzić sobie z zaistniałą sytuacją. Wraz z odejściem Diego, w jej sercu powstała dużych rozmiarów dziura, której nic nie było w stanie wypełnić.

Brunetka wyrwała się z uścisku przyjaciółki, ledwo wybiegając z budynku. Bezwiednie opadła na ziemię, nie przejmując się zdziwionymi spojrzeniami przechodniów. Miała wrażenie, że już nigdy nie będzie w stanie się uśmiechnąć. Przez ostatnie tygodnie nic nie miało dla niej choćby najmniejszego znaczenia. Wszystko pozostawało jej obojętnym, przed co wiele osób się od niej odsunęło. Ona jednak nie przejęła się ich zachowaniem. Chciała tylko znowu znaleźć się w jednym pomieszczeniu z osobą, którą tak bardzo kochała. Dlaczego coś tak strasznego musiało spotkać właśnie ją? Codziennie zadawała sobie to pytanie, wiedząc jednak, że nigdy nie uzyska na nie odpowiedzi. To coraz bardziej ją dobijało.

- Pamiętaj, że zawsze możesz na nas polegać. - szepnęła Camila, która razem ze swoim narzeczonym wybiegła za przyjaciółką. Mocno przytuliła ją do siebie, nie zważając na to, że jej nowa koszula może zostać zamoczona gorzkimi łzami. Poczuła, że brunetka drży coraz bardziej. Odzywała się do niej uspokajającym tonem głosu, próbując nieco pomóc.

Brunet przykucnął przy swojej ukochanej, posyłając jej pocieszające spojrzenie. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Francesca jest niezwykle podłamana tym, co się stało. Sam również darzył zmarłego niebywałą sympatią. Kiedy dowiedział się o jego śmierci, przeżył szok. Przez kilka minut nie odzywał się ani słowem, przyswajając te dwa zdania, które zapewne na zawsze pozostaną w jego pamięci:

Diego miał wypadek. Nie żyje.

***

- Naprawdę bardzo Pani współczuję. - kolejna osoba podchodziła do brunetki, składając kondolencję. Nie robiło to na niej choćby najmniejszego wrażenie. Te słowa nie były w stanie niczego wyrazić. Nawet w połowie nie oddawały jej bólu, rozpaczy, którą odczuwała podczas pogrzebu. Kiedy jej ukochany wraz z trumną znikał w wykopanym dole czuła, że traci cząstkę siebie. Nie potrafiła się z tym pogodzić. Odbiegła, nie mówiąc ani słowa.

Te wspomnienia pozostaną w jej głowie już na zawsze, do samego końca. Nigdy nie będzie w stanie zapomnieć o brunecie. Ciągle miała przed oczami jego twarz. Nie spała po nocach. Nawet tabletki nasenne jej nie pomagały. Rozważała udanie się do psychologa, jednak na stan, w jakim się znajduje nic nie pomoże. Nawet rozmaite terapie psychiczne, tu chodzi o coś więcej, o serce.

- Dziękuję. Cieszę się, że jesteś. - zgrabnie wyrecytowała formułkę. Otarła miejsce pod oczami zwilżoną chusteczką czując, że po jej policzku spływa kolejna łza. Zgromadzeni przyglądali się jej ze szczerym współczuciem, jednak ona nie potrafiła tego docenić. Nie w tej chwili.

Upuściła torebkę, z której wypadło zdjęcie Diego. Zaczęła przyglądać się jego uśmiechniętej twarzy, co tylko mocniej pogłębiło jej rozpacz. Teraz nie kryła się już z emocjami. Nic się dla niej nie liczyło. Tylko on.

Będę o Tobie pamiętać...

Przesunęła dłonią po starannie wykonanym nagrobku, uśmiechając się przez łzy. Poczuła na karku delikatny powiew wiatru, który rozwiał jej czarne włosy. Zamoczona od łez dziewczyny chusteczka wysunęła się z jej drobnej ręki, odlatując w stronę wysokiego dębu. Podążyła za nią wzrokiem, jednak nie podniosła się z ławki, która automatycznie stała się wyjątkowo ciepłym miejscem. Zasunęła szybko bluzę, krzyżując ręce na piersi. Westchnęła cicho, zamykając oczy.

- Nawet śmierć nas nie rozłączy...

 Autorka: Co mogę napisać o tej miniaturce? Pisało mi się ją naprawdę bardzo przyjemnie, jednak nie można uznać ją za idealną, nawet za dobrą nie. Możemy pominąć moje narzekanie?
Wiem, że jest ona niezwykle krótka, aczkolwiek taki właśnie był jej główny zamysł.
No, dobra. Wcale tak nie było. Powiedzmy, że istniały niesprzyjające mi okoliczności. :D
Bardzo cieszy mnie to, że mogę pracować z tak niesamowitymi pisarkami, które mają rzeszę oddanych czytelników. Dziękuję za danie mi tak wielkiej szansy. To dla mnie wiele znaczy. ♥

*  Zapraszam również do wzięcia udziału w konkursie - http://juntos-somos-mas-oneshot.blogspot.com/p/konkurs.html