{010} Marcesca || "A on zawsze dotrzymuje obietnic" - Alexandra Comello

Tytuł: "A on zawsze dotrzymuje obietnic"

Para: Marcesca

Gatunek: Dramat, romans

Przedział wiekowy: T (no tylko fragment, ale to na własną odpowiedzialność xD)

Dla takich pięciu osób. Dla M, M, M, M i M. Bo są. Bo są moim wspaniałym rodzeństwem. Bo mój brat patrzy na mnie wzrokiem mordercy, a później chce mnie zrzucić z balkonu (a później skoczyć samemu żeby mnie złapać), bo drugi brat naprawia mi wszystkie komputery, telewizory i inne denerwujące sprzęty martwe, bo siostra śmieje się z byle czego, a jej śmiech jest zaraźliwy, bo druga siostra zawsze wie co powiedzieć i fajnie się z nią bije, bo trzecia siostra, choć trochę sztywna, to cudowna, wykorzystuje mnie do pilnowania swoich dzieci.

Nie jest nas tak dużo jak w parcie poniżej, ale jesteśmy taką zarąbistą szóstką. Pomimo wszystkich kłótni o praktycznie każdą rzecz, pomimo, że moi tacy 'mega dojrzali' bracia zapowiedzieli, że jak zakocha się we mnie jakiś chłopak (co oczywiście jest niemożliwe, pff) to najpierw muszą urządzić mu przesłuchanie i ocenić, czy jest dla mnie odpowiedni, pomimo, że przez moją siostrę mam posiniaczone nogi, i pomimo innych takich spraw, to ich kocham najbardziej na świecie. I nie zamieniłabym ich na nikogo innego, bo są najlepsi, najcudowniejsi. 

No i zawsze będą.

"Nie szumcie, wierzby, nam,
Żalu, co serce rwie,
Nie płacz, dziewczyno ma,
Bo w partyzantce nie jest źle.
Do tańca grają nam
Granaty, wisów szczęk,
Śmierć kosi niby łan,
Lecz my nie wiemy, co to lęk."

~ Rozszumiały się wierzby płaczące ~

Małą izbę z kilkoma meblami i kredensami oświetlał tylko słaby płomień świecy stojącej na drewnianym stole. Miejsca, do których on nie docierał, pogrążone były w głębokiej ciemności.

Siedząca na drewnianym stołku kobieta, w granatowej sukience sięgającej kostek zmywała w metalowej misie naczynia po kolacji. Raz po raz poprawiała źle zawiązaną, ciemnozieloną chustę na swojej głowie.

Poczuła jak ktoś objął ją od tyłu ramionami.

- Dzieci - szepnęła.

- Już śpią. - Jego kojący głos od razu ją uspokoił.

Stanęła na nogi i odwróciła się do niego.

Dotknął swoją dłonią jej policzka. Zamknęła oczy i wtuliła się w niego. W tym momencie gdzieś na dworze, w oddali, usłyszała głośny strzał.

- Nie możesz jechać - rzekła cicho.

Westchnął i przytulił ją mocniej do siebie.

- Muszę - odparł. - To mój obowiązek.

- Nie poradzę sobie bez ciebie.

- Wierzę, że dasz sobie radę - powiedział. - Pamiętaj, że zawsze ktoś ci pomoże, tobie i dzieciom. Sąsiedzi, znajomi; nikt nie zostawi was samych.

Zacisnęła swoje filigranowe dłonie na jego koszuli.

- Ale wrócisz? - spytała z nadzieją.

Spojrzał w jej ciemnobrązowe, pełne nadziei i miłości oczy.

- Będę robił wszystko, co mogę - zapewnił ją.

- Obiecaj - poprosiła. - Obiecaj mi to.

Zrobił krok do przodu, aby być jeszcze bliżej niej. Odgarnął za jej ucho czarne włosy, które wysunęły się spod ciemnozielonej chusty. Złożył na jej bladych ustach delikatny pocałunek.

- Obiecuję.

Oparła dłonie na jego karku i całą siłą wpiła się ponownie w jego usta. Naparła na niego całym ciałem. Położył jedną dłoń na jej udzie, a drugą na plecach. Przyciągnął ją mocno do siebie, jak gdyby miała mu uciec.

- Obudzimy dzieci - wysapała odrywając się od niego na moment.

- Będziemy cicho - zapewnił ją, ściągając chustę z jej głowy. - Ostatni raz.

Krew buzowała w jego żyłach, tak bardzo jej pragnął. Wiedział, że to być może ostatni wieczór w jego życiu, ostatnia noc, którą spędza z nią.

Zbliżył swoje usta do jej szyi. Zaczął składać na niej małe pocałunki, sprawiając jej tym samym przyjemność. Zamknęła oczy i wczepiła ręce w jego gęste włosy.

Jęknęła cicho.

- Nie tutaj - poprosiła, starając się go od siebie odepchnąć, jednak on przyciągnął ją do siebie jeszcze mocniej, nie zważając na jej protesty. - Marco...

Uciszył ją kolejnym, pełnym uczucia pocałunkiem.

Przesunął dłoń z jej uda na pośladek i ścisnął go lekko, co poskutkowało jeszcze głośniejszym jękiem.

Położył palec na jej ustach tym samym nakazując jej być cicho. Drugą ręką zaczął rozpinać zamek w jej sukience. Wsunął dłoń pod materiał, przesuwając nią po całej powierzchni jej pleców.

- Si prega di smettere... - wyjęczała.

Jej ciało wygięło się w łuk. Kolana ugięły się pod ciężarem jej ciała.

- Marco, non qui - powtórzyła w swoim ojczystym języku.

Uśmiechnął się pod nosem. Przytrzymał jej głowę, drugą ręką nadal masując jej plecy. Jęknęła jeszcze głośniej.

- Hiszpański - szepnął jej do ucha.

Robił to specjalnie. Widział jaką sprawia jej przyjemność swoją grą i nie przestawał.

- Per favore...

Wsunął rękę jeszcze dalej pod materiał, po chwili dotykając nią jednej z jej piersi. W tym samym momencie drugą ręką ponownie ścisnął jej pośladek.

Nie wytrzymała. Jęknęła tak głośno, że aż sama się przestraszyła. Odchyliła na moment głowę do tyłu, a po chwili - razem z kolejnym jękiem - oparła ją o ramię swojego męża.

Zaśmiał się cicho. Wyciągnął rękę zza jej sukienki. Jednym ruchem wziął ją na ręce i skierował się w stronę ich ubogiej sypialni.

Położył ją na łóżku. Odgarnął włosy, które lepiły się do jej spoconej twarzy. Chwycił jej ręce i przytrzymał je po obu stronach jej głowy. Nachylił się nad nią i z zachłannością wpił się w jej usta.

Poczuła, jak brakuje jej powietrza. Odwróciła na chwilę głowę w drugą stronę i zaczęła łapczywie brać kolejne oddechy. Puścił jej ręce, które natychmiast powędrowały na jego kark i zacisnęły się na nim z zadziwiającą siłą. Zbliżył usta do jej szyi i zaczął ją łapczywie całować.

Wbiła paznokcie w jego skórę, na co natychmiast zareagował. Oderwał jej dłonie od siebie, a później przeniósł je nad jej głowę i przytrzymał jedną ręką. Drugą ponownie odwrócił głowę w jej stronę. Naparł na nią z całej siły i kolejny raz wpił się w jej usta.

Jęczała, szeptała pojedyncze słowa próbując połączyć je w spójną całość tak, aby ją zrozumiał. Nie potrafiła.

Tak zaczęła się ich najlepsza, najpiękniejsza wspólna noc. Ostatnia noc.

„Nie myślałem i nie śniłem w mym życiu, że spotkam w tak czystej formie tak gwałtowną żądzę i tak gorące i tęskne pożądanie.”

- Editta! - zawołała. - Gdzie są Giulia i Dulli?

Z przedsionku wyłoniła się głowa dwunastoletniej dziewczynki.

- Byli z Dalią - odparła.

- A gdzie jest Dalia?

Rozejrzała się po zagraconej kuchni, próbując wzrokiem wyszukać swoją najstarszą córkę.

- Idź obudzić Timoteo - zwróciła się do Editty. - I przyjdź tutaj z Patricią.

Przeskoczyła zgrabnie przez próg i pobiegła w stronę jednej z sypialni.

- Mamo - Drzwi domu otworzyły się. - Co Manuel robił na ulicy?

Odwróciła się i zobaczyła Dalię prowadzącą za ramię swojego brata. W drugiej ręce trzymała materiałową torbę.

- Gdzie był? - Rzuciła na bok ścierkę.

- Grał w piłkę z dzieciakami sąsiadów.

- Kto pozwolił ci wyjść? - Podeszła do Manuela. - Chcesz, żeby coś ci się stało?

- Miguelowi pozwoliłaś... - Oburzył się chłopak.

Francesca przyłożyła rękę do czoła.

- Miguel to nie ty! - Podniosła głos. - Do pokoju.

Zdenerwowana podeszła z powrotem do blatu.

- Patricia, Editta! - krzyknęła. - Kazałam wam tutaj przyjść!

Otworzyła drzwiczki dolnej szafki. W tym samym momencie wyskoczyła z niej dwójka jej ośmioletnich dzieci.

- Rany Boskie... - Złapała się za serce.

Przytrzymała się drewnianego stołu stojącego za nią. Nabrała powietrza w płuca.

- Giulia, Dulii... - Zakryła twarz rękami. - W tej chwili do pokoju. I nie wychodzić, póki wam nie pozwolę. Dalia, zaprowadź ich. Patricia, Editta, ile mogę was wołać?!

Do kuchni wbiegły dwie dziewczynki; jedna starsza od drugiej o trzy lata.

- Nakryjcie do stołu - powiedziała ich matka. - Dalia kupiła chleb, leży w przedsionku.

W tym momencie usłyszała krzyk swojego najmłodszego syna.

Uważając, aby nie potknąć się o przydługą sukienkę, z westchnieniem ruszyła do pokoju swoich dzieci.

Zamarła na widok poprzewracanych krzeseł, stołu, poduszek i koców porozrzucanych po całym pomieszczeniu i swoich dzieci budujący tak zwany „namiot” z tych wszystkich rzeczy.

Potarła palcami skronie, próbując się opanować.

- Do cholery, ja zaraz nie wytrzymam! - wrzasnęła rozzłoszczona do granic możliwości. - Czy ja mówię do ściany?! Nie możecie zrobić tego, o co was proszę?!

Nie była jednak w stanie przekrzyczeć tego harmidru panującego w całym domu.

Czuła, jak pod jej powiekami zbierają się łzy bezradności.

Wychowanie ósemki dzieci wcale nie było łatwe, tym bardziej, jeśli były to dosłownie diabły wcielone. Czasami po prostu nie miała do nich siły. Kochała je, ale bywały dni, kiedy wszystko ją przerastało.

Poczuła, jak ktoś chwyta ją od tyłu za ramiona.

- Co się dzieje? - Usłyszała zatroskany głos swojego męża.

Zrezygnowana odwróciła się do niego i oparła ciężką głowę na jego ramieniu. Słone łzy spływały po jej policzkach mocząc mu koszulę. Objął ją ramieniem i przytulił do siebie.

Nie odpowiedziała.

- Poczekaj chwilę... - Odsunął ją delikatnie od siebie.

Wytarła łzy z twarzy i poprawiła chustę na głowie.

- Dzieciaki! - Jego donośny głos przebił się przez krzyki jego potomstwa. - Cisza!

Rozmowy ustały i wszyscy odwrócili się w stronę głowy rodziny.

- Czy mama was o coś nie prosiła? - spytał. - Dlaczego tego nie zrobiliście? Dlaczego nie chcecie jej pomóc?

- To oni wariują. - Dalia wskazała na swoje młodsze rodzeństwo.

- A ty możesz pomóc mamie i ich uspokoić. - Znów ją objął. - Mama nie daje sobie sama rady...

Ściągnęła jego rękę ze swojego ramienia.

- Idę się przewietrzyć - szepnęła tak, aby tylko on ją usłyszał.

- Zaraz do ciebie przyjdę - zapewnił ją. - Ale najpierw sobie z nimi porozmawiam.

Odwróciła się w prawą stronę i pchnęła duże, drewniane drzwi znajdujące się zaraz przed nią.

Świeży powiew powietrza od razu ją rozluźnił. Wzięła głęboki oddech i usiadła na kamiennych schodkach przed wejściem.

Nie wiedziała, jak da sobie radę bez swojego męża. Wiedziała, że musiał jechać. To właśnie jego powołali, a on nie miał wyboru.

Ale to tak strasznie bolało... Mogła go już więcej nie zobaczyć. Mógł zginąć gdzieś w walce, nawet tego nieświadomy. Mógł zostać kaleką już do końca życia. Było tyle strasznych możliwości... Modliła się, by żadna z nich nie okazała się prawdą.

Chciała, bardzo chciała, aby Marco wrócił do domu cały i zdrowy. Nawet dziesięć lat później, ale żeby tylko wrócił. Chciała móc po tej rozłące znów go zobaczyć, dotknąć jego ręki, poczuć jego usta na swoich. Chciała znów usłyszeć jego kojący głos.

To on panował nad ich nadpobudliwymi dziećmi; ona nie dawała rady. Nie potrafiła sprostać energii tej ósemki.

Kątem oka zobaczyła jak siada obok niej. Bez wahania oparła głowę o jego ramię i chwyciła jego dłoń.

- Nie jedź - poprosiła cicho.

Westchnął lekko.

- Wiesz, że to niemożliwe - odparł.

Miał rację.

Ale ona w głębi duszy miała nadzieję, że zostanie, że ich nie opuści.

Cóż, nadzieje bywają płonne.

Nie chciała puścić jego ręki. Ściskała ją całych sił. Bała się, że już nigdy nie będzie miała do tego okazji. Kochała go, kochała go tak bardzo mocno...

Na stację z głośnym gwizdem wjechał pociąg.

Położyła rękę na ramieniu swojego męża i wtuliła się w jego tors.

- Będziesz pisać? - spytała cicho.

Założył kosmyk jej włosów za ucho.

- Jeśli tylko mi na to pozwolą - przysiągł. - A nawet jeśli nie odpiszę na twój list to wiedz, że go przeczytałem.

Zacisnęła drobną dłoń na jego ramieniu. Objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Tak bardzo potrzebowali swojej bliskości... Ich ostatnia, wspólna noc na zawsze pozostanie w ich pamięci, to wspomnienie nigdy nie wyblaknie. Nie pozwolą na to.

- Francesca - szepnął jej do ucha - kocham cię. Nigdy o tym nie zapominaj.

Podniosła głowę i spojrzała w jego jasne, błękitne oczy. Widziała w nich tyle miłości, troski, i współczucia...

- Nie zapomnę - obiecała.

Kąciki jego ust podniosły się lekko do góry. Zewnętrzną stroną swojej dłoni dotknął jej bladego policzka. Nie było na nim ani śladu rumieńców, które tak uwielbiał.

- Będę tęsknił.

Zatrzymała jego rękę przy swojej twarzy.

- Ja też - odparła. - Nie wiesz, jak bardzo.

Złożył na jej bladoróżanych ustach ostatni pocałunek. Ostatni raz smakował jej warg; nie wiedział czy będzie mu dane zrobić to jeszcze raz, choćby za kilka lat.

Delikatnie wyciągnął swoją rękę z jej nadzwyczaj silnego uścisku. Założył na ramię wielki, wojskowy plecak, po czym odwrócił się.

Widziała, jak pokonuje dwa schodki, aby po chwili znaleźć się w pociągu. Później już go nie widziała; zniknął w tłumie innych mężczyzn opuszczających swoje rodziny.

Nie musiała czekać długo - zaledwie minutę później, maszyna zagwizdała głośno, puściła parę i odjechała.

Tylko... tylko przez moment wydawało jej się, że to ręka jej męża macha do niej z zapełnionego okna wagonu...

„Za każdym razem, kiedy są między nami nieporozumienia - nie jestem zła, tylko smutna, bo boję się, że zgubisz drogę prowadzącą z powrotem do mnie...”

Meksyk, 18 listopada,1941

Drogi Marco!

Dzisiaj mijają dokładnie dwa lata, odkąd wyjechałeś. Już dwa lata cię nie widziałam, nie słyszałam... Nie zdajesz sobie sprawy, jak jest mi ciężko. Bez Ciebie, to już nie to samo. Świat jakby stracił swój blask. Chciałabym móc znów Cię spotkać... Wiem, że to w tym momencie nie jest realne, ale ja tak strasznie tęsknię... Nie mogę przestać śnić o Tobie, w myślach cały czas widzę Twoją twarz. Możesz uznać mnie za wariatkę, ale to wszystko przez wielką miłość, którą do Ciebie czuję.

Przez te dwadzieścia cztery miesiące wysłałam do Ciebie sześć listów. Odpisałeś tylko raz, na pierwszy. Nie wiem co dzieje się tam, gdzie jesteś. Nie wiem jak się czujesz; co czujesz. Chciałabym wiedzieć.

U nas sytuacja się uspokoiła, już nie jest tak niebezpiecznie. Mogę nawet wypuścić dzieci same na ulicę bez obawy, że coś się im stanie.

Dalia skończyła już osiemnaście lat, zgłosiła się do pomocy w szpitalu. Jestem z niej dumna. Zajmuje się młodszym rodzeństwem, jest taka cierpliwa i opanowana... Odziedziczyła to po Tobie. Ja zawsze byłam wybuchowa.

Każdego dnia z uwagą czytam listę poległych, którą wywieszają na tablicy przed domem naszych sąsiadów. Zawsze modlę się, bym nie znalazła tam naszego nazwiska - Twojego imienia.

Tęsknię za Tobą. Czasami czuję, jakby miliony igieł wbijały się w moje serce, które tak bardzo Ciebie potrzebuje.

Wierzę, że wrócisz. Obiecałeś. A Ty zawsze dotrzymujesz obietnicy.

Kocham cię.

Na zawsze tylko Twoja,

Francesca

Szła po kamiennej ulicy, podtrzymując w górze swoją sukienkę. Nie chciała zamoczyć jej w którejkolwiek z kałuż znajdujących się na drodze.

Jak co dzień, koło tablicy ogłoszeń widziała grupę ludzi przepychających się przez siebie, aby dotrzeć na sam przód.

- Pani Tavelli!

Dostrzegła biegnącą w jej stronę sąsiadkę.

- Pani Rodriguez. - Uśmiechnęła się. - Dzień dobry.

- Pani Tavelli - Kobieta zatrzymała się - bardzo pani współczuję.

Francesca zmarszczyła czoło i spojrzała uważnie na staruszkę.

- O czym pani mówi?

Jednak ona jakby nie usłyszała jej pytania. Uśmiechnęła się tylko blado i odeszła w stronę swojego domu.

Nie zdążyła postawić kroku na przód, kiedy znalazł się obok niej dyrektor szkoły, która już niestety nie funkcjonowała.

- To musi być dla pani naprawdę duża strata, pani Tavelli. - Uścisnął jej rękę.

Odszedł.

Stała zdezorientowana na środku ulicy, nie wiedząc co ma robić.

Odwróciła się, zaczęła biec.

Z trudem przecisnęła się przez ludzi. Kilka razy potknęła się o wystające z ziemi kamienie, jednak to jej nie zraziło.

Stała już pod samą tablicą. Biała kartka z czarnymi literami zdawała się przyciągać ją do siebie.

Jej oczy z uwagą prześledziły wszystkie imiona, wszystkie nazwiska poległych poprzedniego dnia; pochodzących z Meksyku.

Marco Tavelli.

Poczuła, jakby ktoś uderzył ją w całej siły w twarz.

Jej serce przełamało się na pół, a później pokruszyło na miliony kawałków. Ręce szare od codziennej pracy zaczęły się trząść, całe jej drobne ciało przeszył wielki ból.

Zakręciło jej się w głowie. Upadła na ziemię, prosto w ogromną kałużę powstałą po nocnym deszczu.

Ktoś chciał pomóc jej wstać. Odepchnęła go. Nie chciała niczyjej pomocy.

Krztusiła się własnymi łzami. Cierpiała, tak strasznie cierpiała...

To nie mogła być prawda. Nie wierzyła w to. On musiał wrócić. Wrócić, podejść i przytulić ją, powiedzieć, że to wszystko było tylko złym snem. To wszystko nie działo się naprawdę. Zaraz się obudzi, uszykuje śniadanie, napisze kolejny list do swojego męża. Ostatni wysłała mu już miesiąc temu, pora na następny. Musiał wiedzieć, co się u niej dzieje.

Nie mogła, nie chciała uwierzyć.

Zawsze wierzyła. Wierzyła, do końca miała nadzieję. A teraz?

Teraz wszystko legło w gruzach.

„Będę cię kochać do końca życia. A jeżeli jest coś potem, będę cię kochać także po śmierci. Czy mnie rozumiesz?”

Nie miała odwagi wyciągnąć jego rzeczy z szafki. Nie chciała patrzeć na jego zdjęcia. Wtedy wracały wszystkie wspomnienia. Sprawiały jej one ból, nie wiedziała, jak długo jeszcze wytrzyma.

Byli razem odkąd skończyła szesnaście lat; on był o rok starszy. Kiedy tylko uzyskała pełnoletność, pobrali się. Rok później urodziła się Dalia. Dwa lata później na świat przyszedł Miguel, po roku pojawił się Manuel. Dokładnie dwanaście miesięcy potem do ich rodziny dołączyła Editta, a zaledwie trzy lata minęły, kiedy pojawiła się Patricia.

Marco Francesca zawsze chciała mieć bliźniaki. Jej marzenie się spełniło, kiedy po roku urodziła się Giulia, a razem z nią jej brat bliźniak - Dulli.

Idealnym zapieczętowaniem tej licznej rodziny było przyjście na świat Timoteo. Ich najstarsza córka córka miała wtedy dziewięć lat.

Byli jedną z liczniejszych rodzin w ich okolicy. Młode małżeństwo i ósemka dzieci. Nie było osoby, która nie darzyłaby ich sympatią.

…do cholery, choćby nie wiadomo jak bardzo chciała, nie mogła o nim zapomnieć!

W tym domu wszystko jej o nim przypominało. Drewniany stół, który odziedziczył po swoich rodzicach; duży kredens, na który tak ciężko pracował; ich wielkie zdjęcie ślubne wiszące nad starą sofą w małej izbie; a w końcu ich dzieci, które były... jakby jego kopią.

Tak naprawdę... czasami nie chciała już żyć. Ale wiedziała, że musi. Nie tylko dla siebie.

Przede wszystkim dla swoich dzieci.

„- A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? - spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. - Co wtedy?
          - Nic wielkiego. - zapewnił go Puchatek. - Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.”

Kolejny rok bez Niego.

Wojna już się skończyła. Do kraju wrócili żołnierze, którzy przeżyli walkę.

Nie poszła na stację. Nie chciała patrzeć na te wszystkie szczęśliwe kobiety witające swoich mężów. Wtedy rana w jej sercu otworzyłaby się na nowo i już nie chciała się zabliźnić. Za bardzo cierpiała.

Nauczyła się żyć bez Niego. Wspomnienia już tak bardzo nie bolały. Ludzie mają rację - czas po prostu przyzwyczaja do bólu.

Kochała. Kochała choć wiedziała, że to już nie ma sensu. Już Go nie ma. Nie wróci. Była dumna, że nauczyła się na nowo wypowiadać jego imię. Marco. Przy tym słowie nie czuła już ostrzy wbijających się w jej zranione serce. Wokół niego utworzył się wielki mur, którego nic nie było w stanie przebić.

Jej dzieci nie wspominały o swoim ojcu częściej niż to było konieczne. One też cierpiały, widziała to. Wciąż pamiętała ten dzień kiedy musiała im powiedzieć, że ich rodzina już nigdy nie spotka się w całości... To było jedno z najgorszych doświadczeń w jej życiu.

Siedziała na kamiennych schodkach przed swoim domem. Obserwowała dzieci bawiące się na drodze. Tylko jej najstarsza córka aktualnie pracowała.

- Mamo! - Usłyszała wołanie.

Z jej prawej strony zbliżał się do niej jej najmłodszy syn - Timoteo. Za nim biegła Patricia. Francesca jeszcze gdzieś tam z tyłu widziała próbującego za nimi nadążyć Manuela.

- Mamo, tata! - Wysapał zziajany Timoteo.

Zdrętwiała.

Nie lubiła żartów tego typu. Mimo wszystko - bolały.

- Timo, dobrze wiesz, że tatuś... - Przełknęła ślinę. - Że tatusia już nie ma.

- Ja też widziałam tatę - przyznała Patricia stając obok brata. - O, tam...

Wskazała ręką gdzieś dalej, ale ona nawet tam nie spojrzała.

- Manuel! - krzyknęła. W tym samym momencie chłopak pojawił się obok niej. - Co się...

- Zabiorę ich do domu - przerwał jej, a oczy mu błyszczały.

Zamrugała szybciej powiekami. Dostrzegła biegnącą w stronę chaty resztę swoich dzieci. Po chwili wszyscy zniknęli w środku.

Zdezorientowana stanęła na nogi. Rozejrzała się wokół siebie.

Nie widziała nigdzie żadnej zmiany. Nadal te same ulice, te same domy i małe kamieniczki, te same dzieciaki sąsiadów grające w klasy.

Westchnęła cicho próbując zrozumieć swoje potomstwo.

Takie dowcipy były nie na miejscu. Wbrew myśleniu jej dzieci nie bawiły jej, wręcz przeciwnie - bardziej zasmucały.

Podrapała się po głowie i odgarnęła włosy za ucho.

Zrobiła kilka kroków do przodu. Wychyliła głowę próbując dostrzec coś, co mogło być wytłumaczeniem dziwnego zachowania jej córek i synów.

Zrezygnowana pokręciła przecząco głową i odwróciła się za siebie.

Zdębiała.

Nie wierzyła. Znów zdawało jej się, że śni. To piękny sen, z którego za chwilę się obudzi.

Przed nią stał on. Żywy, prawdziwy. Jego twarz - choć zabliźniała w niektórych miejscach, poorana czy poszarzała - nadal świeciła tym samym blaskiem, nadal była piękna.

Oczy, które pokochała, nadal miały ten sam kolor i patrzyły na nią z tym samym uczuciem.

Tylko ona nie mogła uwierzyć. To wszystko mogło być tylko déjà vu , bardzo realistyczną fatamorganą. Ktoś mógł spłatać jej figla i postawić tutaj wielką figurę, tak bardzo podobną do Niego.

Nie chciała cierpieć. Co, gdyby to wszystko co dzieje się w tej chwili teraz okazało się tylko wytworem jej wyobraźni? Nie mogłaby przeżywać drugi raz tego samego.

I wtedy, kiedy jego ręka podniosła się i dotknęła jej bladego policzka, poczuła Go. Poczuła jego zapach, który towarzyszył jej od tylu lat.

- Nie przyszłaś po mnie na stację. - Uśmiechnął się lekko. - Czekałem na ciebie.

Przemówił do niej. Pierwszy raz od ponad pięciu lat usłyszała jego głos. Jego głos, w którego głębi można było się zatracić i nie potrafić wydostać się na zewnątrz...

- Boże... Marco... - wyszeptała. - Ja... przepraszam, ale...

Przejechał kciukiem po jej dolnej wardze.

- Myślałaś, że nie żyję? - spytał. W jego głosie jednak nie wyczuła ani cienia rozczarowania.

Chwyciła jego dłoń.

Wspaniale się czuła, mogąc znów go dotknąć. Tęskniła za tym... Za jego bliskością. Za zwykłymi gestami wykonywanymi na co dzień, które ukazywały wielką miłość dwóch osób.

- Byłam przekonana... - przyznała. - Ja... Zdążyłam się z tym pogodzić.

Uśmiechnął się.

- Często się mylili - wyjaśnił spokojnie. - Uznawali za zmarłych wiele osób, które nadal walczyły.

- Ciebie też... - stwierdziła cicho.

Czuła, jak w jej oczach zbierają się łzy.

To była najszczęśliwsza chwila w jej życiu. Nie potrafiła tego zrozumieć... Przez tyle lat żyła ze świadomością, że jej mąż nie żyje, a...

… a on nagle przychodzi.

- Boże...

Słone krople spłynęły po jej policzkach, a ona sama całym swoim ciałem przywarła do swojego męża. Chciała już zawsze tak z nim trwać, nigdy się od niego nie odsuwać. Bała się, że tym razem może odejść i już nie wrócić.

Niespodziewanie jego usta dotknęły jej warg. Bez zawahania oddała pocałunek.

Pierwszy raz od pięciu lat.

- Nie rób mi tego nigdy więcej... - poprosiła rozpaczliwie.

Objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie.

Wtuliła twarz w jego pierś, oddychając głęboko.

- Nie zrobię - odezwał się. - Obiecuję.

A on zawsze dotrzymuje obietnic. 

Od autorki: No, Ola zamiast spać, żeby jutro (dzisiaj?) wstać do szkoły, to siedzi na komputerze. Jakby mama się dowiedziała, to by się wkurzyła. Ale mama śpi. A Ola korzysta z okazji i dodaje, skoro już 23. Czyż ona nie jest genialna? ;>

Moi kochani... Co ja mogę powiedzieć? Spierniczyłam parę momentów (ten o dzieciakach w szczególności, za dużo dialogów pff), ale ogólnie uważam, że jest znośnie. Uwierzcie, pisałam o wiele gorsze rzeczy :)

Chce mi się spać i już nie myślę. Dziwne? Może ;) Cóż, chciałam was tylko zaprosić na parta Julci, który pojawi się w czwartek, już możecie się jarać. Bo ja się jaram ;>

Tam z boku jest ankieta, kto czyta, także głosujcie, zobaczymy, ile was jest *.*

Chociaż mam wrażenie, że o czymś zapomniałam... To, Skarby moje, nie mam nic więcej do dodania.

Kocham was tak bardzo mocno, wasza Ola <3333