{007} Naxi || "Najgłębsze tęsknoty" - Katniss Parker

Tytuł: "Najgłębsze tęsknoty"

Para: Naxi ( Natalia i Maxi ) + Diemiła ( Ludmiła i Diego ) 

Gatunek: Dramat, Psychologiczny, Romans,
 Songfic ( Ellie Goulding - How Long Will I Love You )

Przedział wiekowy: T
   

Edycie, Aci, Sarze, Natalce, Kasi, Asi, Domi, Lilce, 

Tysi, Karolci, Marceli, Zuzi, Adze, Julci, Olci, Natce

Mojej najwspanialszej szesnastce ♥

oraz Hani, która jest moim słońcem. 

Kocham was, najmocniej!

*

   Jak długo będę Cię kochać?

   Tak długo jak nad Tobą będą gwiazdy.

   I dłużej, jeśli mogę.

Słowiku,

W dniu, w którym po raz pierwszy otworzyłaś oczy, zamknęłaś serce.

Nie dajesz mi znaków,

Nie przynosisz żółtych kwiatów.

Nie karzesz za drobnostki,

Nie zawsze oddajesz troski.

Nie mieszasz kawy z mlekiem,

Nie jesteś tym samym człowiekiem.

Nie stajesz w obronnie miłości,

Nie znosisz niejasności.

Nie pozwalasz na pieszczoty,

Nie pojmujesz mej tęsknoty.

Nie kochasz, nie pamiętasz,

Ciągle mnie nękasz - z miłości.

Moje serce pragnie przerwy.

Twoje odeszło, już na zawsze - tak mówią.

A ja wciąż czekam.

Wrócisz?

Me najgłębsze tęsknoty pojawiły się dokładnie piętnaście miesięcy temu.

Kilka sekund zabrało mi więcej niż ktokolwiek inny. Uwierzysz?

_ _

26 wrzesień, 2009 rok

8 wrzesień, 2015 rok; 09.04; Poranny blask - nowy początek?

   Zaciska palce na flanelowej poszewce poduszki, podnosząc się na obolałych łokciach, przeciągając drobne ciało wzdłuż łóżka. Głowa pulsuje niemiłosiernie, słyszy syczenie w uszach, żyła tętni tuż obok ucha, jakby krew szalała w porywistym tańcu. Na chwile przestaje oddychać, potem znów wciąga poranną świeżość i zapach wypranej pościeli; aromat spokoju.

   Patrzy na blady sufit, nerwowo skacząc wzrokiem po ścianach. Coś się zmieniło. 

   Słońce wkrada się przez otwory w cienkich zasłonkach poruszanych lekkim zmęczeniem lata, a jego kres wymalowany żółtym kolorem na jeszcze żywych liściach, lśnił w skarze dnia. Krążące chmury na niebie, jakby chciały przyćmić słońce - niepotrzebnie, kochała je. Na końcu zaś wierzba, stojąca zaraz przy jej oknie, puka śpiącymi gałązkami w przeźroczystą powłokę. Wydaje się być większa. 

   Masuje skronie, dotyka opuszkami gorącego czoła, próbuje przypomnieć sobie co działo się wczoraj, kawałki obrazów migają przed jej oczami. Podnosi się, stawia pierwsze chwiejne kroki na zimnej drewnianej podłodze. Zatrzymuje się, jeszcze raz spogląda na drzewo zaciskając powieki w zastanowieniu. Próbowałaby zadać sobie kilka retorycznych pytań, ale głowa nie dawała jej spokoju - dzwoni, iskrzy ogniem. Słyszy piszczące opony, cichy skowyt mężczyzny i mocne uderzenie, gruchot kości. Macha ręką i rusza dalej, szukać białej śmierci. 

   Idzie po bielusieńkim dywanie wzdłuż korytarza, a stopy pływają w jego owczym puchu, jak w chmurach. Naciąga luźną koszulkę z powrotem na prawe ramię,  trzęsąc się z nieistniejącego zimna. Czuje zapach kawy, intensywne opary, przez niektórych nazywane nałogiem, słabą trucizną życia. Przejeżdża palcem po ścianie, zamykając równocześnie oczy; jak we śnie. Potem już tylko chwyta klamkę; drzwi otwierają się powoli, a ledwo słyszalny zgrzyt przyciąga szybko jego oczy. 

- Co ty tutaj robisz? - pyta znagla, podpierając się o mahoniową futrynę. Zaciska palce na brzegu jasnej tkaniny, czując ostry zapach męskich perfum, gdzieś w okolicach ramion. - Myślałam, że...
-  Zostałem, posprzątałem w kuchni i postanowiłem potowarzyszyć Ci tej nocy - maskuje małe kłamstewko szczerym uśmiechem, sprytne zagranie, tak bardzo wyćwiczone. - Pomyślałem, że nie będziesz mieć nic przeciwko, jeśli prześpię się na kanapie.
- Nigdy. Tylko trochę mnie przestraszyłeś... - urywa w połowie, próbując sobie przypomnieć cokolwiek z wczorajszej imprezy. Triumfuje, kiedy odnajduje w głowie obraz swojej przyjaciółki. - Myślałam, że to Francesca krząta się po moim domu, bo wczoraj za dużo wypiła - reasumuje, siadając na karmazynowym, rzeźbionym krześle - kochała starcie.
   Maxi przytakuje ochoczo, grzebiąc gdzieś po szafkach. Znał jej dom lepiej, niż sama ona, a właściwie lepiej niż ktokolwiek na ziemi. Przebiera wśród różnokształtnych pudełeczek z dziwnymi nazwami, czasem nie miały one żadnego sensu, aż w końcu trafia na te kwadratowe, odznaczające się kolorem głębokiego błękitu, prawie turkusu. Jak morze, dwa lata temu - myśl ta przelatuje mu szybko, choć bardzo często. Zbyt często.
- Kawy? Z mlekiem? - pyta i czeka jedynie z grzeczności; zna odpowiedź.
- Bez mleka. I dorzuć coś na ból głowy, bo zaraz wybuchnę - chowa twarz w dłoniach i wzdycha ciężko, jakby miała dosyć. - Jakieś tabletki powinny być w tamtej półce - wskazuje pacem na jedną z wiszących szafek; krwisto czerwone, miała obsesje na punkcie tego koloru.
- Te lepiej podziałają - rzuca niebieskie, specjalne drażetki.
   Natalia połyka na sucho, bez popijania, bez zastanowienia? Później jej usta czują już tylko słodki smak czarnej rozkoszy. A nie, zaczęła słodzić dopiero kilka lat później.

_ _

   Jak długo będę Cię potrzebować?

   Tak długo jak pory roku będą musiały

   postępować zgodnie ze swoim planem.

Od niedawna miałem problem, a Ty go nie rozumiałaś. Zdenerwowałem się, puściły mi nerwy. Jak zawsze, pamiętasz? 

Kilka razy zadawałem sobie to samo pytanie, nasze małe rozstanie, później powrót, wielka miłość i uderzenie pana ciemności. Straciłaś świadomość, ja straciłem rozum. Wiesz? 

To już się kiedyś stało. Wspomnienie nastało. Moje ciało po raz kolejny oszalało. 

Wyjechałem - nie pożegnałem się.

I co mi przystało? 

*

26 września, 2009

8 wrzesień, 2015; 12.04; Żółtych płatków taniec - przypomnisz sobie?

   Kolorowe morze kwiatów - tulipanów, jej ulubionych. Starannie wybiera tylko żółte, bo przypominały jej dzieciństwo; ma nadzieje, że coś więcej. Poprosi o czerwoną osłonkę i kokardkę, również w kolorze wiśni, bo nie lubił abstrakcji tak, jak ona prostoty. Płaci, dziękuje i już ma wracać, kiedy coś tknęło go do płaczu.

   Chwilę, może dwie, kwili jak małe dziecko na jednej ze starych ławek przy kawiarni. Patrzy na rośliny z obrzydzeniem, a zapach goryczy razi jego oczy, brązowe smutne szkiełka. Przeciera je szybko, kiedy słyszy, że idzie w jego stronę. Znów widzi chmarę iskierek wokół niej, tysiące gwiazdek, miliony świetlików, a to spowodowane jednym uśmiechem, jak zaklęcie najpotężniejszego czarodzieja w środku nocy. 

- Tulipany? - pyta zaskoczona; oczarowana, choć trochę zdegustowana.

- Przypominają mi Ciebie - wzrusza ramionami, podając jej złoty bukiet. Już ma powiedzieć prawdę, ale na to jakby za wcześnie. 

- Dlaczego właśnie żółte? - wpycha nosek w sam ich środek i wciąga mało przyjemny zapach; chyba jej się spodobały. 

   Na pytanie odpowiada jedynie ogromnym uśmiechem, waląc mury podejrzliwych spojrzeń i gestów. Opanował sztukę przekonywania w niecały rok. Czy to zbyt szybko? 

   Krążą wokół ogromnej fontanny - stalowej, odzianej w kolorowe kamienne wzory. Ptaszki taplają się w lodowatej wodze, chłodząc obolałe skrzydełka, myjąc zakurzone piórka, zapadły w długo oczekiwaną ekstazę przyjemności.

   Przygląda się światu dostrzegając małe-wielkie różnice. Tu i ówdzie więcej kwiatów, przeplatanych wstęgą maków. Drzewa - jak konająca wierzba spod jej okna - znacznie większe, porośnięte kopułą zielonkawych, pyzatych przyjaciół. Mury, jakby trochę starsze, doszczętnie obdarte z przyciągających uwagę plakatów. Pasy na jezdni, a właściwie ich brak, przykuł jej największą uwagę. Przecież jeszcze wczoraj przez nie przechodziłam.

   W końcu trafiają do kawiarni. Tutaj nic się nie zmieniło, choć coś ją nieco zdziwiło. Pytanie kelnerki "Podać państwu to, co zawsze?" . Maxi odchrząknął, kręcąc głową ze złością. Panią w białym fartuszku oblewa rumieniec zakłopotania, szybko spisuje ich zamówienie i ucieka w kąt, jak malutka myszka przed wielkim kotem. 

   Przecież jestem tu trzeci raz.

- A pamiętasz, jak Pablo kazał nam razem tańczyć podczas programu? - pyta, gdy wrócili do wspomnień szkoły, wciągając truskawkowy koktajl przez zakręconą słomkę. - Wtedy mnie jeszcze nie lubiłeś - udaje obrażoną; słodkie zagrania. 

- Och, to wcale nie było tak - pęka z zażenowania, macha ręką. - Ja po prostu wszystko dobrze ukrywałem. 

- Maxi, nie żartuj sobie - zaśmiała się cierpko. - Ty na mój widok czerwieniałeś ze złości - podkreśla ostatnie słowo. Chce wyznaczyć mu błędy?

- Natalko, to były rumieńce - mówi w końcu niespokojnie; przyznał się. 

- Rumieńce? 

- Tak, byłem w tobie szaleńczo zakochany.

_ _

   Jak długo będę z Tobą?

   Tak długo jak morze będzie zobowiązane

   do rozmywania piasku

Młodzieńcze lata zguby,

To pamiętasz, moja Luby? 

*

26 wrzesień...

8 wrzesień, 2015 rok; 18.04; Księżyc na błękitnym niebie - pożegnanie dnia?

   Słońca blask dotyka ich twarzy, stają się niemal pomarańczowe, stykają się z niebem; jednolite barwy zachodu. Biała sukienka telepie się na gorącym wietrze. Podnosi, opada, faluje, przypominając niespokojne morze, ale bez burzy. Szum wody wypełnia ich uszy, aż po same serce; krąży w żyłach, przyzwyczaja się do wolnego rytmu.

   Topią stopy w błogim piasku, maczają w pijanie oceanu. Na szorstkich kamyczkach zostają ślady tylko ich dwojga, wciąż niezmyte. Może już na zawsze? 

- Wiesz co? 

- Hmm?

- Zawsze marzyłam o tym, by mężczyzna mojego życia oświadczył mi się właśnie na plaży. Przy zachodzie słońca. To bardzo romantycznie, nie sądzisz? - spogląda na niego ukradkiem. Chyba po raz kolejny widzi smutek, ale nie przyznaje się do tego. 

- Tak, też tak sądzę - kiwa głową; spierzchnięte usta w końcu układają się w uśmiech. 

- A twoje? - pyta; nieugięta. 

- Co moje? - głupieje, zaczyna tracić kontrole. Nie słuchał, myślał, ale o czym?

- Twoje marzenie, głuptasie - chichocze, jak mała dziewczynka. Taka była najpiękniejsza. 

   Myśli intensywnie, przez chwile nie ma pojęcia co powiedzieć. Przebiera w marzeniach z dzieciństwa, kiedy był malutkim szkrabem bez problemów. Następnie doszukuje się czegoś za czasów szkoły średniej, w której to poznał miłość swojego życia - ktoś powiedziałby, że zły traf, jednak on zawsze będzie zaprzeczał. 

   No i przychodzi czas na teraźniejszość. 

   Ma multum marzeń, które wybrać? 

   Już ma.

- Chciałbym cofnąć czas.

- O ile? 

- O piętnaście miesięcy, tyle mi w zupełności wystarczy.

_ _

   Jak długo będę się Ciebie trzymał? 

   Tak długo jak powiedział Ci Twój ojciec

   Tak długo jak potrafisz

Wiesz, że już niedługo nasza piąta rocznica? 

To są chyba jakieś żarty. 

Wtedy znowu kupię Ci żółte tulipany, byś na nowo je pokochała.

Jak mnie...? 

*

2009?

8 wrzesień, 2015 rok; 20.04; Krzyczących gwiazd cień - przedostatni etap?

  Siedzą wpatrzeni w ponury ekran telewizora, a skoloryzowane postacie spełniają marzenia o najpiękniejszej miłości. Tańczą w cieniu drzewa, piją różowe koktajle i śmieją się z niczego - cieszą się życiem, nie skacząc sobie do gardeł i nie niszcząc ściany harmonii. Ale to tylko film, tam wszystko jest zmyślone, nieprawdziwe. 

   W zamyśleniu, nawet nie zauważa kiedy palce zaciskają się na jej dłoni. Tęsknota wygryza jego serce, ciało działa w osamotnieniu, mózg woła o pomstę do nieba. Kręci się, wierci, obraca, przesuwa po skrzypiącej kanapie w lewą stronę, pragnie poczuć jej perfumy - niesamowity zapach jaśminu i fiołków, choć tak naprawdę to kochała tulipany.
   Czuje oddech na swojej szyi, włoski jeżą się niemal natychmiastowo.
- Co robisz? - pyta; wieszając wzrok na jego ustach.
- Chce Cię pocałować.

    Najpierw delikatnie całuje kącik ust, a kiedy rozchyla wargi, pozwalając mu na więcej, wpija się w nie z taką siłą, że z dłoni wypada jej kubek herbaty; rozlewa się, moczy wszystko wokół, ale oni widzą już tylko siebie. Maxi napiera, chwyta jej dłonie, trzyma z całych sił - jak nigdy. W fali namiętnych pocałunków, rozkoszowali się swoją obecnością.
   Duszą się, choć nie przestają.
   Próbuje coś zrobić z rękoma, aż w końcu, w tym wzlocie samotnych serc, oplata jego kark, przyciskając do siebie. Gdzieś nad mleczną drogą, w samym środku gorących przestworzy, pomiędzy błyszczącymi gwiazdami, słychać ich miłość.
   Pocałowali się po raz pierwszy, kilkusetny raz z rzędu.

- Ja też Cię kocham - szpeta ustami w jego usta.
    Uśmiecha się To chyba dobry znak. 


_ _

   Jak długo będę Cię pragnął?
   Tak długo jak Ty również będziesz mnie pragnęła.
   I o wiele dłużej.

A kiedy mnie całujesz,
Mój świat wiruje,
Już tego nie wytrzymuje.
Ja w a r i u j e.

Pragnę więcej.

*

...

8 wrzesień, 2015 rok; 21.24; Ostatnie mrugnięcie księżyca - zapamiętasz?

   Dzwonek do drzwi warczy w głuchej ciemności.
- Spodziewamy się gości? 

- Nie, poczekaj tutaj, proszę.

   Zanim wstaje, jeszcze raz ją całuje. Czule, łaknąc każdego zakamarka jej czystej duszy. Głaszcze gorące lico, pieści czarne loczki, które rozpłynęły się po bladej pościeli. 

Znów słyszy dziki warkot. 

- Cholera.

- Idź otwórz. Może to coś ważnego? - ponagla go; przejeżdża wierzchem dłoni wzdłuż brody. - Proszę - szepce, niemal błagalnie. 

- Zgoda. 

   Przechodzi wzdłuż korytarza z furią w oczach, a ogniki spokojnej miłości przestały świecił, tak na te kilka minut. Otwiera pierwszy zamek, potem drugi, naciska klamkę i widzi trzy postacie, pogrążone w mroku klatki schodowej. Jedna z nich sięga ledwo do pasa reszty, stoi z krzaczastą czuprynką odbijającą się cieniem na grochowej ścianie, a w lewej łapce trzyma puchatego misia. 

   Nie spodziewałby się ich tu o tej porze, być może wspomniał ostatnią rozmowę, która skończyła się sińcem i zbitym ekranem nowego telefonu. Drażni go ich widok. 

- Co wy tutaj robicie? - szepcze; ogląda się za siebie w panice, szukając jakiegokolwiek podsłuchu, po czym przymyka drzwi, wychodząc na szarą posadzkę.  

- Przyszliśmy sprawdzić jak się czujesz - zaczyna Ludmiła, mierząc go wzrokiem od góry do dołu. Od razu stwierdza, że jest znacznie gorzej niż ostatnio. Zapadnięte oczy, monotonne spojrzenie, cierpki wyraz twarz i uśmiech, a właściwie jego brak. - Źle wyglądasz - podsumowuje; zaciska palce na ramionach synka.

- Ale czuje się wręcz wyśmienicie - odszczekuje, jak nastolatek rodzicom, szczebiocze zębami. - Możecie mnie już zostawić? 

- Nie. Nie zostawimy Cię dopóki nie zdasz sobie sprawy z tego, że niszczysz sobie życie, rozumiesz? - wytyka palcem każdy jego błąd; chyba zwariował. - Nie możesz tego tak ciągnąć - wzdycha, trochę się uspokaja - oczy napełniają się troską, jak nigdy. 

- Diego, przerabialiśmy to jakieś milion razy - jest oazą spokoju, na razie. - Ja jej nigdy nie zostawię. Wierze, że...

- W co wierzysz? W to, że odzyska w końcu pamięć? - krzyczy szepcząc, sprzeczne, ale prawdziwe.

- Jest już coraz lepiej. Powiedziała mi, że mnie od zawsze kochała. Patrzyła tymi samymi oczami, co kiedyś, wiesz? - trudno mu wierzyć we własne słowa, ale stawia na swoim; bierze oddech. - Wciąż wspomina czasy Studia, występy i naszą pierwszą randkę. Jestem pewny, że przyjdzie taki dzień, kiedy przypomni sobie i o nas. 

- Ponte... - kręci głową z niedowierzaniem; słony smak goryczy napływa mu do ust z tęsknoty. - Natalia miała wypadek ponad półtorej roku temu. Lekarze stwierdzili, że wpadła w wir czasowy, w cholerne okrągłe bagno bez końca. A na dodatek wyleciało jej z głowy sześć lat życia. A wiesz co to oznacza? Nie wie, że jesteś jej mężem.

- Ale, dzisiaj zauważyłem postępy - przełyka ślinę, czuje gorzki smak krwi, żyła pulsuje; chce uciec. - Zabrałem ją na plaże. Była szczęśliwa. 

- A jutro pójdziecie pograć w golfa. Za dwa tygodnie do kina, a ona następnego dnia nie będzie tego pamiętać. Tego chcesz? - prawie chwyta go za kołnierzyk, ale uświadamia sobie, że dziecko nie może brać takiego przykładu z własnego ojca. 

- Uspokój się - syczy w końcu dawna pani Ferro. Ich syn zdecydowanie przypomina ją. - Nie tylko Tobie jest ciężko. Tylko popatrz - rozkłada ręce z bezradności. - Ona nawet nie wie, że mam dziecko. Że mam dziecko z Diego. Maxi, wiem, że nie potrafisz pogodzić się ze stratą Natalki, ale...

- Ona wciąż jest! - krzyczy; wyje nieokiełznanie, nie zwraca uwagi nawet na sąsiadów. - Jest! Oddycha, mówi, słucha, tylko nie pamięta. Proszę, nie mówicie o niej jak o kimś, kogo już nie ma... - ciało zaczyna drżeć, łzy lecą jak szalone. Pot nieszczęścia. 

   Diego spogląda to na Ludmiłę, to na małego Carlosa, który z przerażeniem przygląda się wujkowi. Ściska zabawkę na tyle mocno, że pękają szwy u dołu nóżki. Zaczyna majaczyć pod nosem, boi się, czuje w powietrzu złą energie; miejsce spoczynku diabła rozpływa się w ogniu, żarze gniewnego smutku. 

    Jak długo będę Ci ofiarował?

   Tak długo jak będę żyć dzięki Tobie

   Mówisz, że na wieki.

- Proszę. Pamięć może wrócić - opiera się o lodowatą ścianę, zamyka oczy. Czuje, że zaraz zwymiotuje, więc bierze kilka głębokich wdechów. - Lekarze tak mówili.

- Nikt Cię nie będzie winić, jeśli odejdziesz - mówi szybko, planowała to tak dawno. 

- Nie mogę tego zrobić - kręci głową, wzruszając ramionami. - Za bardzo ją kocham i zrobię wszystko, by być z nią. Osobno, czy razem. Z pamięcią, czy bez niej. Zdania nigdy nie zmienię. 

   Chyba w końcu zrozumieli.

- Dobrze - powiedział Diego, chrząkając po trochu. - Ale dbaj o siebie, jasne? 

   Kiwa głową, ciągnąc wzorkiem po szlaku ich ucieczki. Wezbrał w sobie spokój, przeczesał grube włosy chudymi palcami. Wypadały - z przemęczenia, ze stresu, z chorobliwej miłości? Chyba popadł w otchłań, z której już nigdy nie wyjdzie. 

   Uśmiecha się, szczerze i z przekonaniem, że jutro po raz kolejny będzie próbował, bo poddanie się nie wchodziło w grę. To słowo zostało na zawsze wykreślone z jego życiowego słownika. 

~ 

   Uchyla jasne drzwi, wchodzi powoli, ostrożnie stąpając po drewnianej podłodze. Czuje, że jego serce mięknie, gdy widzi ją śpiącą. Teraz już wie, że niczego nie zapamięta. Siada obok, delikatnie zakrywając jej ramiona kremową kołderką. Kciuk kładzie na różanym policzku; uśmiecha się. 

   Może śni o tulipanach? 

- Dobranoc, Słowiku - szepcze do jej ucha. - Widzimy się jutro.

    Całuje ją ostatni raz i wychodzi, zamykając za sobą drzwi. 

_ _

Natalko,

Odkąd zapomniałaś o miłosnych latach, oświadczynach na plaży przy pomarańczowym słońcu, środowych wypadach do kawiarenki za rogiem, ja zacząłem pisać wiersze. 

Nadal nie idą mi zbyt dobrze.

Od czasu do czasu Ci jednego przeczytam, a Ty pękasz ze śmiechu twierdząc, że nie znasz mnie od tej strony. 

Cholera. 

Nawet nie wiesz jak tęsknie.

   Jak długo będę Cię kochać?

   Tak długo jak nad Tobą będą gwiazdy.

   I dłużej jeśli mi pozwolisz.

*

26 wrzesień, 2009 rok

9 wrzesień, 2015 rok; 9.04; Powitalny promyk - zataczamy koło?


Ranek.
Nowy dzień? 

- Co ty tutaj robisz?

- Zostałem. Spałem na kanapie.

- Głowa mnie boli.

- Weź te niebieskie tabletki.

- Co to za plama w salonie?

- Rozlałem coś w nocy, wybacz.

- Dlaczego żółte tulipany? 

- Bo mi je przypominasz.

- Zawsze marzyłam...

- O zaręczynach na plaży przy zachodzie słońca?

- Kocham Cię od zawsze.

- Ja Ciebie też.

_ _

Przyrzekam Ci, że będę Cię w sobie rozkochiwać każdego kolejnego dnia. 

Aż do śmierci. 

W żółtym lecie. Deszczowej jesieni. Ponurej zimie. Ciepłej wiośnie. 

Choćbym miał się kręcić w kółko, zaczynać od początku. 

Choćbym stracił wiarę, zgasił nadzieje. Nie, miłości się nie pozbędę - jest zbyt duża. 

Czy kiedyś będę mógł... 

Być pragnieniem nieżywego serca?

Znów prowadzić Cię do ślubnego kobierca?

Trzymać drobne, niepewne dłonie? 

Tańczyć, przytulając do piersi twe skronie?

Patrzeć w te pamiętne oczy cnoty?

Już wiesz, czym są moje najgłębsze tęsknoty? 

Jak długo będę Cię kochać?

Tak długo jak nad Tobą będą gwiazdy...

*

Od Autorki: Hejka, pysie <3 Przybywam do was.. spóźniona. Jak zawsze? No nic. Najsłabsze ogniowo dodało OneShota i trzeba przyznać, że jest beznadziejny. Strasznie krótko i z... rymami? Nie wiem co mnie napadło. Muszę przyznać, że w mojej głowie wyglądało to znacznie lepiej... Ale cóż. Zostawię hejty wam, bo jestem pewna, że dostanę ich masę. A pomysł? Inspiracją był poniekąd film, piosenka, a także pewna para bliska mojemu sercu. Edziu, wiesz o kogo chodzi, prawda? 

Obiecuje, że przy następnym razie postaram się jeszcze bardziej, bo wiem, że to totalnie zawaliłam. Przepraszam więc każdego, kto musiał to przeczytać. 

Ach, mam jeszcze jedną sprawę i będzie to najlepsza wiadomość, jaka została napisana w tym poście. Za trzy dni ( będzie to niedziela ), swój OS dodaje nasz kochany i utalentowany Sarciak <3 Uwierzcie mi. Jest na co czekać. 

Tymczasem zapraszam do poprzednich Oneshotów, gdzie Edytka, Acia, Lilka, Karolcia, Marcela i Natalka, popisały się nie lada talentem <3 

Kocham Was najmocniej na świecie, wiecie?