{006} Diemiła || "Słoneczniki" - Eddie N.

Tytuł: "Słoneczniki"

Para: Diemiła (Diego & Ludmiła)

Gatunek: Dramat, tragedia, psychologiczny, romans. 

Przedział wiekowy: T (reszta czyta na własną odpowiedzialność :))

 Moim szesnastu wariatkom. 
Nie ma drugich takich jak Wy.
Jesteśmy rodziną, prawda?
Na zawsze...

Zmieniłyście moje życie.
DZIĘKUJE ♥

*

Dwudziesty dziewiąty sierpnia, rok dwa tysiące dwunasty.

Ludzie mówią, że prowadzenie pamiętnika - w tym wieku, jest zgoła dziwne.

Muszą nie znać samotności, wiesz?

Pierwszy września, rok dwa tysiące trzynasty.

Nowe miasto, nowa szkoła, nowe życie?

Często zastanawiam się jak to jest, dawać z siebie najlepsze.

Wtedy zawsze, jak na zawołanie, myślę o mamie. Jest światowej sławy pisarką, osiągnęła tak wiele.  
Za wiele? 

Nie wiem, ile powieści już wydała. Nie liczę. 

Po co? Miłości nie dostałam, dedykacji zresztą też.

Chyba powinnam płakać, w końcu jestem jej jedyną córką.

Oczu czar.

Piąty września, rok dwa tysiące trzynasty.

W szkole zaczepił mnie nieznajomym chłopak. Powiedział, że jestem "niezła". Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Uciekłam.

Dłoni szmer.

Jedenasty września, rok dwa tysiące trzynasty.

Nazywa się Diego - wiem, bo siedzimy razem na plastyce. Mieliśmy narysować najpiękniejszy kwiat, wybrałam róże. Zaczął się śmiać - myślę, że jest niewychowany. 

Serca tan.
 

Dwudziesty trzeci września, rok dwa tysiące trzynasty.

Pokłóciłam się z mamą. Uważa, że ich rozwód to moja wina; chyba oszalała - w końcu to ze mną tata nadal się spotyka.

Życia szlak.

Pierwszy października, rok dwa tysiące trzynasty.

Sprawa z różą wyjaśniona. Diego stwierdził, że bardziej pasują mi słoneczniki. Obraziłam się, nigdy ich nie lubiłam. Jednak było mi miło, gdy ich kolor porównał do jasnej barwy moich włosów.

Podobno są piękne. 

Światła błysk. 

Piętnasty października, rok dwa tysiące trzynasty.

Kolejna kłótnia; krzyknęła, że mam się wynosić. Nigdy nie chciała dziecka. Wiem, że kłamie, bo z ojcem u boku wydawała się prze szczęśliwa. Hipokrytka.

Dobrze, że mam jeszcze Diego. Otarł łzy;  zerwał dla mnie słońca kwiat*. Potem nazwał "piękną.".

Chyba mu wierzę.

Wiatru żal.

Drugi listopada, rok dwa tysiące trzynasty.

Zaprosił mnie na imprezę. Było głośno, duszno - wciąż słyszę muzykę. Poznaje życie.

I tylko mama nie była zadowolona, gdy wróciłam o trzeciej nad ranem. A jednak się przejmuje?

Śmierci krzyk.

Trzydziesty listopada, rok dwa tysiące trzynasty.

Dziewiętnaste urodziny; urządził nam piknik. Nie mam pojęcia jak znalazł tę łąkę - pełna była słoneczników.
Piękne chwile.

A jego pocałunki były słodkie, namiętne i czułe. Nie chciałam się oderwać.

Ognia smak.

Szósty maja, rok dwa tysiące czternasty.
Ponad pięć miesięcy - wspólnie, zapomniałam już jak to jest być osobno.

Diego przyniósł  kolejny bukiet. Uśmiechnęłam się, wstawiając go do wody - nie chcę, by oklapł. Matka spojrzała z kpiną - wolałaby róże; już miałam coś powiedzieć. Powstrzymałam się jednak, gdy zrozumiałam, że tak naprawdę musi być smutna, bo ona swoich nigdy - nie dostała.

Deszczu żar.

Dwudziesty ósmy września, rok dwa tysiące czternasty.
Wczoraj byliśmy na imprezie. Nasza pierwsza kłótnia - głupia błahostka.
Federico jest tylko przyjacielem.
Dziś porozmawiamy.
Musi zrozumieć.

Bo przecież go kocham.

Od dwóch dni nie dostałam żadnych słoneczników.

Końca świt?

*

  Trzeci listopada, rok dwa tysiące piętnasty; mrugnięcie pierwsze.

 

  Cichy szept; ciepły dotyk na ramieniu - choć dziwnie znajomy, to jednak niechciany, wyrywa ją z otępienia. 

  Ciągnie, wrzeszczy. 

  Ku powierzchni! Ku powierzchni!

  Odwraca głowę; spogląda na kobietę, przywdzianą w biały kitel. Włosy ma ciasno spięte, twarz ściągnięta - przeoraną tysiącem maleńkich zmarszczek.

  - Kim jesteś? - pyta; głos ma słaby, zachrypnięty.

  Rozgląda się po pomieszczeniu. Rażąca biel uderza znienacka, przypomina.

  Jedno wejście, nie widzi klamki - marszczy nos, nie czuję powietrza.

  Drży z zimna; spogląda ze zgrozą na odzienie - biała, szpitalna koszula, włosy upięte, tak samo - czarną, włochatą frotką.

  Cztery ściany; chyba się dusi.

  Metalowe łóżko; chyba się krztusi.

  - Wróciłaś do nas, witaj. - Kobieta ma głos przyjemny, lecz wyprany z uczucia. Sama litość, ckliwe współczucia. 
  Przejeżdża dłonią po jej ramieniu w przyjaznym, uspokajającym geście. Naraz wzdryga się, burzy. Jeży jak zwierze, zamknięte w ciasnej klatce - już raz to czuła. Obraz nieco jaśniejszy. 

  "Będzie dobrze."

  Nie było.

  - Gdzie jestem? - charczy; wyrywa ramię spod zaborczych placów.
  Zdziwienie.

  - Nie pamiętasz?

  Obrazy migoczą jak szalone.

  Więźniom smutku - utęsknione.

*

  Dwudziesty ósmy września, rok dwa tysiące czternasty; późny wieczór.

  Dotyka jego ręki, spłoszona. 
  Mkną ulicami, coraz szybciej; pędzą ku przyszłości.
  W niewiedzy.

  - Porozmawiajmy. - Już nie prosi, błaga. 

  - A mamy o czym? - pyta mężczyzna z wyrzutem, nie spojrzy - przecież prowadzi.

  Zapada się w fotel. - Federico jest moim przyjacielem. - Tłumaczy po raz kolejny; jej ton musi go bardzo złościć, bo uderza wzburzony o kierownice.

  - Przestań to powtarzać, do cholery! - Odwraca się na chwilę; oczy ciskają błyskawice. Już nie kochają?

  - Kiedy to prawda - szepce w ciszy; opiera czoło na zimnej szybie. - Musisz tylko uwierzyć. - Wzrusza ramionami.

  Niebo mętnieje.

  - Ludmiła, kur.. - Nie kończy.  

  Oślepiający błysk zalśni pod powieką; głuchy trzask. Uderzenie. Gruchot łamanych kości.

  

  Ciemność. 

  Odpoczynku chwila czy Śmierci widzenie?

  Przebudza się z jękiem; krew spływa po brodzie, czole - wypełnia usta, nosa przegrodę. Wierzga się z przestrachem - wisi.

  Dachowali. 

  Jej głowę wypełnia tysiąc myśli - tych bardziej i mniej użytecznych, wyszukuje najlepszych. 

  Ciało drży; wiatr szumi. Dzwonienie w uszach. 

  - Pomocy! - Cichą, bezgwiezdną  noc, głośny wrzask niszczy. To na nic, nie usłyszą.

  Spogląda na bok. Tuż obok niej, zakrwawiony, w agonii. Próbuję dosięgnąć; nie może - zdrętwiały obie dłonie.

  Błaga. - Otwórz oczy. 

  - Co się stało? - Powieki trzepocą - skrzydła motyla?; wargi wykrzywia grymas strachu. Nawet on - mężczyzna, dzisiejszej nocy, ulęgnie w czerni mocy.

  Sięga dłonią, wykręca ciało. Dotyka zapadni pasów; Aha!, krzyczy, gdy zatrzask wypada. Osuwa się na ziemię, z głuchym łoskotem; potłuczone szkło rani jej kolana. Nieważne.

  Podczołguje się bliżej - nogi ma słabe; sięga do kolejnego zapięcia. 

  - Zacięło się. - Mówią równocześnie, ona ze strachem, on - chłodną świadomością. 

  Coś kapie.

  - Uciekaj, Ludmiła - prosi Diego. Kręci głową, wymachuje dłońmi, usilnie zaprzecza. Czy jesteś wariatem?

  - Nie zostawię Cię. - Do oczu napływają łzy. Co robić?, pyta. Co robić?!, żebrzę.

  - Ludmiła. - Głos ma stanowczy, oczy błyskają - miłością, prośbą milczącą. Jak mogłam zwątpić? - Uciekaj. - Tym razem każe. Ożywia się, lecz wciąż nie porusza.

  - Nie zostawię. - Zaciska zęby. 

  Mężczyzna wzdycha; dostrzega zrezygnowanie na przystojnej, zbroczonej w ciemnej krwi, twarzy. 

  - Dobrze. W takim razie idź po coś, czym przetniemy pasy. Jakiś wielki, ostry kamień, nie wiem. - Instruuje. Potakuje zapalczywie głową.

  Wychodzi na zewnątrz; krok ma niepewny; potyka się o ciemną trawę. Dobiega do drogi - jest spory kawałek, odrzuciło ich na kilka metrów. Upada na twarz, klnie głośno, wyzywa.

  We łzach stąpa.

  Byle zdążyć, byle szybko. 

  Coś kapie głośniej.

  - Ludmiła. - Słaby głos; mimo wichru, udręki czy cienia - słyszy zawsze.

  Głośniej.

  Odwraca głowę; spogląda, zanurzona w wiecznej trwodze. Jego oczy, wyblakłe. W głuchej cisz...

  - Kocham Cię. - Miłości obietnica rozszarpana w wybuchu ogromie.

  - Nie! - krzyczy, za późno. Już trawią płomienie. 

  Niewidzialna siła odrzuca ją na ziemię.

  Gwar pali bladą skórę. 

  Podnosi zakrwawione lico; wywraca oczy, chce widzieć.

  Anioł Śmierci skrzydła rozkłada. 

  Duszę twoją podstępnie wykrada.

  Obraca się na brzuch, podnosi na słabych rękach; jeszcze chwila. Biegnie.

  Odór spalenizny wypełnia jej nozdrza. Oczy łzawią; żółć podchodzi do gardła. Dopada pobocza - konwulsje szarpią jej ciałem, bez opamiętania.

  "Trawią płomienie."

  Kładzie się na wznak, ręce obraca. Chce zapomnieć, nie myśleć, zmyć swe cierpienie.

  Deszcz spadnie na ziemię.

  Zamyka oczy; w ciemność tę broczy.
  Mijają godziny.

  Ciało nasiąka wodą. Pęcznieje. Krystaliczne krople rozbijają się o twarde podłoże. Trawa nabiera szkarłatnego posmaku. 

  Widzisz? Marnieje.

  Słyszysz? Szaleje.

  Nie chce ratunku, nie szuka. Chciała tam zostać, tę chwilę, nie uciec.
  Kim jestem?, pyta.

  "Nie wiem ja wcale."
  W szaleńczym upale, gdzie dusza płonie.
  Wypala na skronie.

  Słyszy pisk opon, dźwięk hamowania. Przestrzeń nad jej głową wypełniają ponure, uniesione szepty. Strach.
  Czuję się taka lekka, gdy jedna z nieznajomych osób, podnosi ją do góry. Jej ciało chybocze, drży przeraźliwie.
  Chce się wyrwać, zostać na ziemi. Wyrzeka się skrzydeł.
  Uchyla powieki.

  W oddali słyszy dźwięk ambulansu; jadą do wypadku, myśli.
  O tej godzinie?

  - Gdzie jest Diego? - pyta.

  Wyrywa się; pomarańczowy koc uwiera ją w szyję. Drapie.

  Rzucają jej spojrzenia - współczujące, pełne politowania. Odwraca głowę.

  - Twój chłopak nie żyje. - Mówi ktoś niewzruszony, daleko w tłumie. Nie może go dostrzec; jej ciało wypełnia głucha nienawiść.

  Nie reaguje. - Chcę go zobaczyć.

  Szept wisi w powietrzu, zapomniany. Nikt nie kwapi się z odpowiedzią. 

  Machnięcie dłonią; pół sekundy.

  Oczy gasną, gdy ciepło obcego pojazdu, ogarnia jej zmysły; trzy czwarte wieczności.

  Cały rozum krzyczy o chwilę. Oddechu, czystej niepamięci?

  Więc zapomnę.

  " - Chodź do mnie.

    - Po co?

    - Pójdziemy po słoneczniki."

*

  Trzeci listopada, rok dwa tysiące piętnasty; mrugnięcie drugie.

  - Pamiętam - szepce; cichy szloch opuszcza spierzchnięte wargi. 

  Zaciska dłonie na pościeli. Szuka schronienia, zaprzeczenia? Pragnie odnaleźć się na nowo, z jego głosem, wspomnieniem. Dotykiem ust.

  - Pani kłamie - mówi nagle. 

  Pielęgniarka wychyla oczu. 

  I szarpie się, krzyczy, gryzie; łapie ją za ręce, mocno trzyma. Wstrzykuje jakiś środek, skowyt bólu odbija się echem od ścian szpitala.

  Lecz zaraz wszystko ustaje. Upada w słodką niewiedzę, zagrzebana w wspomnień świecie.

  

  Przebłysk; dopełnienie?

  - Niech pani mu powie, że czekam na słoneczniki. - Uśmiecha się raźno.

  Kobieta wzdycha, opuszcza pomieszczenie; trzask drzwi burzy niezmąconą niczym ciszę.

  Opada na plecy; sufit błyska tysiącem drobnych napisów.

  

  "Ukochany, na swą ranę, na swą ranę!,

    przyłóż słoneczników parę."

  Śmieje się radośnie, niczym dziecko, trzymające w objęciach czerwony balonik. Odleci?
  Byłaby ze mnie nie lada poetka, myśli; kiwa głową z dziwnym zapałem.

  - Już jestem. - Drażniący szept wdziera się z nagła do ucha.
  Łapie wyciągniętą, trupiobladą rękę.

  Zatopieni w szaleństwie.

  - Nie da się nic zrobić? - pyta matka, wyglądając, z westchnieniem, zza weneckiego lustra.

  - Jest w naszym ośrodku od ponad roku, prze Pani, nie widzę nadziei - odpowiada lekarka prowadząca, jest taka młoda; kręci głową, jak w dzikim spazmie. Współczucie?

  Prycha wewnątrz, przecież nie zna tego bólu.

  - Poczucie winy i straty wprowadziło ją w stan ciężkiej psychozy; odzyskuje świadomość na parę, najwyżej paręnaście sekund. - Wyjaśnia zaraz, wertując kolejne strony. Historia pacjenta - zlepek dat, diagnoz, które tylko są, bo właściwie...nic nie znaczą.

  Przejeżdża palcami po szybie; córka albo osoba, którą jest teraz, tak odległa, nierealna - rozpływa się w sekundzie, nie reaguje. Wciąż wpatruję się w jeden punkt, nieruchoma.

  - Przecież. - Urywa; odwraca wzrok. - Sprawca wypadku został złapany. - To prawda, kierowca drugiego samochodu wjechał na niewłaściwy pas - w jego krwi wykryto dwa promile czystego etanolu; odsiaduje właśnie wyrok w więzieniu, kara zaostrzona do maksimum - nie udzielił pomocy.

  - Gdyby tylko takie rzeczy do niej trafiały... - Słyszy utęsknienie.

  Wzdycha. - Kiedy znowu nas pani odwiedzi?

  Spogląda na nią z determinacją; wszystko rozumie. Nigdy, wisi w powietrzu. Wygłodniałe.

  - Wypisać papiery? - pyta cicho, bez ogródek.

  - Poproszę - powie tylko; choć wewnątrz krzyczy, głośno i wysoko - wniebogłosy. 

  Jednak ta modlitwa nigdy nie sięgnie nieba.

  

  Pięć minut mija; długopis szura po papierze. Zapach atramentu przyprawia ją o mdłości.

  Wydaje wyrok.

  - Dziękuje. - Odbiera kartkę, nie patrzy w zawartość; teraz po prostu wrzuci ją na dno szafy, zapomni.

  Wyblakłe zdjęcia ze ścian pozdejmowała już dawno.

  Obraca głowę, wstaje. Zatrzymuje - jeszcze na chwilę, blisko szklanej tafli. Puka - raz, drugi; przystawia ucho.

 Grzech wije się pod skórą.

  - Dziękuje za bukiet, Diego. - Ma wrażenie, że słyszy.
 

  - Jest szczęśliwa, prawda? - pyta; szuka potwierdzenia wcześniejszych decyzji. Innego nie widzi.

  Wyżera serce.

  - Żyje w swoim własnym, odseparowanym świecie. Kto wie, o czym myśli. - Druga kobieta wzrusza ramionami.

  Posyła jej karcące spojrzenie. - Jest szczęśliwa?

  W ciele rany żłobi.

  Prostuje się jak struna, oczy ciemnieją. - Tak, jest szczęśliwa.

  - Cieszę się. - Przyznaje ochoczo.

  - Mama nigdy nie lubiła słoneczników, wiesz?

  Ucieka.

  Czerwień piekła rozstąpi się pod stopami.

 

  *

  Daleko, w wieczności.

  Uszy wypełnia przyjemny szum letniego wiatru. Czuję się wolna, w podniebnym wezwaniu. Przyjemne ciepło ogrzewa jej skórę. Unosi zmęczone powieki.
  Oczy zalewa jasne światło - pomarańczowego słońca; błysk o poranku.
  Ptaki ćwierkają w oddali; przecież zna tę melodię.
  Uśmiecha się pod nosem, przebiega placami po zielonej trawie. Opada do tyłu, błękit nieba wypełnia widzenie. Wyciąga szyję; tysiące złocistych główek gnie się, wywija - w radosnym tańcu.
   Zupełnie jak wtedy.

  Czeka.

  Przyjemny chłód owiewa jej ciało; oddech podrażnia skórę na karku.
  - Przyszedłeś - mówi cicho, wręcz niedosłyszalnie.
  Owija silne ramiona wokół jej talii; przyciąga bliżej.
  - Zawsze przychodzę.

  Śmieje się głośno; twarz bruneta błyszczy uczuciem, powielaną tęsknotą.

  A ogromne kwiaty szepcą.

  "Kocham Cię."

  Tysiące powtórzeń. I trylion, z przypadku.

  Kładzie głowę na jego piersi; wciąga znajomy zapach.
  - To nie jest twój świat. - Szepce zbolałym głosem do dziewczęcego ucha.
  - Wiem. - Przytakuje, podnosi oczy. - Ale. - Chwyta jego dłonie, w mocnym uścisku. - Co to za świat, w którym Cię nie ma?
  - Twój. - Odpowiada machinalnie.
  - No właśnie. - Przyznaje; szybko wraca na poprzednie miejsce. - Tu jest mi dobrze. - Dodaje, wyciągając przed siebie ręce. Rozprostowuje palce.
Całuje jej wargi. Łączy, spaja - w ścisłe "jedno". Ostatni?
  Zasypia, kojona dźwiękiem cichej kołysanki.
 

  Rozbitkowie dryfujący wśród szepczących słoneczników.
 

*

  Siedemnasty września,  rok dwa tysiące dwudziesty.

  "Na wielkiej łące, gdzie słońce nie zachodzi, a czas nie płynie,
   trwają - ukryci w sobie, On i Ona, razem,
   na zawsze,
   a wokół tylko cisza i morze pełne złocistych

                                                     słoneczników.

   KONIEC."

  Zatrzaskuje, między miękkie oprawy, zagubione wspomnienia. Kiedyś rozrzucone, nieuporządkowane, teraz w końcu - wydają się nie uciekać; znajdują cel.
  Przebiega placami po kredowobiałych stronicach, zamyka, obraca w dłoniach - ogląda z każdej strony, znów otwiera.
  Tytuł, "Słoneczniki" - twierdzi, że pasuje idealnie, oddaje sens całej historii,nie nazwie tego inaczej, nie umie,  spogląda na okładkę - dokładnie taka jak sobie wyobrażałam, pomyśli, rzucając spojrzenie w stronę jasnych, migoczących złotem kwiatów, kontrastujących z jasnym błękitem, czystego nieba. Błyszczą, patrzy z innej strony - nie, to tylko śliska okładka.
  Postarali się, szepce; odkłada na bok, tuż obok ciemnego kubka wypełnionego, zaparzoną niedawno, kawą. Ma jeszcze spojrzeć na dedykację, powinna - tak czuję, jednak nie rusza się z miejsca, nie sięga.
  Krzyżuje palce, oddech ciąży coraz bardziej. Tak gorąco, pot spływa po skroniach. Powietrze gramoli się, wpływa do płuc - nieśpiesznie.
  Słyszy dźwięki, jeszcze raz. Widzi obrazy, czuję uderzenie gorąca, przejmujący chłód duszy - równocześnie. Zaciska wargi; zmysły nie tępieją, ani na chwilę.
  Ludmiła popełnia samobójstwo, niecałe dwa lata po jej ostatniej wizycie - to jest, jesienią dwa tysiące siedemnastego roku. Pielęgniarka, która teraz ponosi konsekwencję zostawienia niebezpiecznych przedmiotów w jej pokoju - o ile tak można nazwać długopis, twierdzi, że miała jeden z przebłysków świadomości, a myśl, że jest wariatką wydawała się wtedy młodej kobiecie zbyt ciężka - brak ukochanego też zauważa, by idealnie nadawać się do motywu.
  Ojciec dziewczyny zjawia się kilka dni potem - obwinia, i pewnie ma rację, gdy wyklina na nią przeraźliwie. Zatyka uszy.
  Pogrzeb jest skromny - mało ludzi przyszło; stoją nad mogiłą. Wdychają zapach deszczu, gnijących trupów. Trumna zsuwa się pod ziemię; ciężki łoskot - już jej nie ma. Wszyscy płaczą, tylko nie Ona - potwór, szepcą oskarżycielskie myśli wewnątrz głowy, gdy wpatruje się w ciszy, czekając końca tej farsy. Jakieś niewypowiedziane uczucie ściska jej serce - nie musi wiedzieć, boi się.
  Wzdycha głęboko.
  Ten rozdział zamyka dawno - nie pamięta, może nie chce? Śmierć córki przynosi koniec, a zarazem nowy początek; przychodzi z pogrzebu, siada do komputera, pisze jak szalona. Trzy lata.
  Dokończona.
  Lecz tak naprawdę zamknie go dopiero teraz, gdy książką, nad którą trwa pochylona - najdłuższa, pewnie też najbardziej wymagająca w jej karierze, obiegnie świat dookoła. Lotem błyskawicy; każdy czyta jej dzieła.
  Zastanawia się chwilę, czy nie dodać dopisku: "Oparte na faktach" - powstrzymuje się równie szybko; ludzie zaczną gadać.  

  Nie zwleka dłużej. Wstaje, podchodzi do telefonu, wykręca numer. Szybko odgania myśl, że były mąż uzna całą historię za kolejny przejaw egoizmu, bezwstydu - przecież ma rację, tak jak się odgania natrętna muchę.
  Pierwszy sygnał, drugi - bez wahania.
  - Halo. Ferro z tej strony. - Wita się nad wyraz wyrafinowanym głosem.
  - Ja właśnie w tej sprawie - odpowiada tylko.
  Chwilę panuje cisza - ciężka i dusząca, kwiaty na oknie więdną od jej naporu.
  - Wydajemy. - Potakuje krótko, po co mówić więcej? Odkłada słuchawkę.
  Siada w fotelu, sięga dłonią; przez nieuwagę rozlewa gęstą, cuchnącą ciecz po próbnym wydaniu. Klnie głośno, jednak zaraz umilknie - "będą następne".
  Przymyka oczy; widzi twarz Ludmiły, kiedyś tak bardzo uśmiechniętą - tę pyzatą, gdy była dzieckiem, a ona...
  Jeszcze była matką.
  Przykłada dłonie do ust; szlocha. Urwanie, głośno, przeraźliwe - po raz pierwszy, od kiedy? Już nie wie.
  Chwyta się oparcia, zaczerpuję oddechu; osuwa z szemraniem. Lgnie do ziemi, szuka wsparcia. Sięgnęła dna, nie ma odwrotu. Ktoś woła.
  Mamo!
  Spadniemy?
  Słowa zalane kawą, wciąż majaczą, aż nadto widoczne. Oskarżycielsko przypominają.
  Wrzeszczą.

"Mojej córce - Ludmile, 

bo kochałaś słoneczniki. 

Bądź szczęśliwa, cukiereczku."

*

Od Autorki: Hej, kochani! Czy muszę komentować to u góry? Boże... Miało być lepsze, jak zawsze, wyszło - bezsensu, też jak zawsze. No nic, jak widzicie perspektywa jest dziwna - trzecioosobowa, ale czynności są wykonywane w teraźniejszości. Mam nadzieję, że da się wszystko zrozumieć, bo cóż, dobrze mi się tak pisze i pewnie większość moich OS będzie pisana w podobny sposób. Przepraszam za przesadną poetyckość, niektórymi miejscami, to wpływ "Dziadów" i "Pana Tadeusza", mówię Wam -,- I tak... ostrzegam, że lubię pisać songficki! Spodziewajcie się ich, na krocie!

Pamiętajcie! Za trzy dni pojawi się OS mojego najukochańszego kretyna, mojego słowika, kabanosa, takiej zdolniachy głupiej, którą kocham - Marty ♥ (nie ma to jak udana reklama, haha ;D)

Kocham Was. Do następnego? (o ile jeszcze będziecie mnie tu chcieli)

* - potoczna nazwa słoneczników.