{Dodatek 001} Diemiła || "W uniesień szale" - Eddie N. i Katniss Parker

Tytuł: "W uniesień szale"

Para: Diemiła. (Diego & Ludmiła)

Gatunek: Dramat, romans. 

Przedział wiekowy: M 

*

  A czym jest Miłość?

  Czy może ranić jak najgorsze słowo, najostrzejsza brzytwa, najgłośniejszy chrzęst łamanego serca?

  W kawałkach.

  Schyl się, pozbieraj i zapłacz głośno, bo nie złożysz.

  Dźwięk niedoli zlał się z muzyką nieuważnych słów. Ludzie mówią za dużo, zapominając po co właściwie istnieją słowa i rozmowa, i krótkie "Kocham Cię".

  Na marne.

  I wciąż tylko marnują czas, marnują marzenia. Błądzą po labiryncie, kręcą się w kółko, gubiąc - gdzieś pomiędzy. Wyrzucają słowa, zjadają litery, mylą dźwięki.

  Pojęcie "miłość" straciło na wartości. Mieniło się teraz w barwach rozkoszy, podniebnej ekstazy. Nic więcej, zapomnieli.

  Budowana - bez fundamentów. Piasek przesypywał się przez liche mury.

  Przynosiła zapomnienie, spełniała żądzę i wypowiadała słowa, które nie były prawdą.

  Stali się zależni. Zgubni w wyborach, zabójczym uroku.

 

  Nie ma Nas.

  Ludzie zmienili miłość, ukształtowali na własny sposób, nadali walorów, które wcale nimi nie były - raczej wady?
  Od teraz raniła, zbaczała z kursu, nadawała obsesyjnego wyrazu.

  Moja miłości, moja obsesjo, zanucił wiatr, by zaraz zgubić słowa w podmuchu nadmorskiej bryzy.

  Ponieważ miłość sama w sobie była idealna. Można powiedzieć, że była jak cud - niezmierzona i bezgraniczna.
  Każdy człowiek uparcie do niej dążył, zupełnie jak pierwiastki do osiągnięcia oktetu, dubletu? Bo My = Dwoje.
  Jednakże, po drodze zaginął sens, wplątany między siatkę sennych marzeń, obietnic bez pokrycia.
  To człowiek uczynił ją szpetną. Nauczył niszczyć, zabijać.

  My pogrążeni w sobie, ukryci w niełasce.

  Wpuść mnie, krzyczały falę.

  Upadłe nadzieje nieszczęśliwych, jednak złączonych w jedno, kochanków odbiły się od skał.

  Nie wszystko kończy się tak jak powinno, los wciąż tworzy nowe ścieżki, by jeszcze bardziej namieszać.
  A każda historia, każda miłość ma swój początek, rozwinięcie i koniec.

  Utknęliśmy w rozwinięciu.
  Nie dane było napisanie  happy endu.

  Miłość cierpliwa jest,
  łaskawa jest.
  Miłość nie zazdrości,
  nie szuka poklasku,
  nie unosi się pychą;
  nie dopuszcza się bezwstydu,
  nie szuka swego,
  nie unosi się gniewem,
  nie pamięta złego;
  nie cieszy się z niesprawiedliwości,
  lecz współweseli się z prawdą.
  Wszystko znosi,
  wszystkiemu wierzy,
  we wszystkim pokłada nadzieję,
  wszystko przetrzyma.
  Miłość nigdy nie ustaje...
  ~ Św. Paweł - Psalm o Miłości. 

  Nasza taka była?

  - If you ready, come and get it now* - zamruczała pod nosem, bujając biodrami w rytm muzyki, dochodzącej z wnętrza klubu.

  Uniosła wzrok, neonowe węże wiły się jak w spazmach, mrugały zachęcająco, układając w jeden wyraz.
  Purgatory.**
  Oczyść mnie, skarbie.
  Wykrzywiła twarz w szerokim uśmiechu, który nie sięgał oczu, zamiast tego przypominając uśmiech wygłodniałego rekina. Nie podchodź.
  Odrzuciła głowę w tył, złociste kaskady wzbiły się z powietrze, wygrywając własny rytm i opadły na odkryte plecy. Wygładziła materiał skąpej, czerwonej sukienki, sięgającej ledwo za udo. Podeszła do bramki, przechodząc bez problemu. Jeden trzepot rzęs, wystarczy.
  Jej uszy wypełnił głośny dźwięk muzyki, dudniąca melodia wysokich kolumn, a nozdrza omotał ostry zapach alkoholu, dymu tytoniowego i spoconych ciał. Impreza trwała w najlepsze, zresztą jak w każdą sobotę. Spojrzała na zegarek, dwudziesta trzecia. Noc dopiero się zaczyna.
  Nowe życie.
  W błyskającym świetle kolorowych lamp, w zachęcająco słodkim smaku truskawkowego drinka.
  Usiadła przy barze, zamawiając to co zawsze. Niemal odruchowo przechyliła kieliszek tequili, połykając zawartość.
  Gorzki, gorąco, tępienie zmysłów.

  - Następny? - zapytał barman,bez zbędnych ceregieli.

  - Poproszę - odparła, ukazując śnieżnobiałe zęby.

  Kolejna kolejka, sekunda, smak pląsający na języku.

  - Za życie! - krzyknęła ochoczo, przy czwartym podejściu.
  Wznosząc toast za to, czego nigdy nie miała.
  Wszystko jej zabrali, on - swoim pijaństwem, ona - uległością. Udowodnili. Miłości nie ma, nigdy jej nie widziała, bo najlepszy wzór rozsypał się na kawałki. Cholerny ojciec, cholerna matka.
  Dlatego tak bardzo ucieszyła się, gdy w końcu zyskała szanse by wyjechać, tą, która pozwoliłaby by odnaleźć prawdziwe życie. Więc żyła, od imprezy do imprezy, wykładu do wykładu, dzień za dniem, noc za nocą?
  Nie oglądała się wstecz.
  Nigdy więcej.

  I feel hazy

  Why is everything black and white?
  I feel dizzy
  Like my fucking head is full of dynamite
  Jump in my Mercedes
  But it isn't quite driving right.
 

  - Oh, kocham tę piosenkę! - wykrzyknęła radośnie, klaszcząc zaraz w dłonie, jak małe dziecko.

  Uśmiechnęła się w stronę barmana i odsunęła kieliszek, wstając pośpiesznie od baru. Skierowała się w stronę przeludnionego parkietu, kręcąc ponętnie biodrami.Szybko wmieszała się w tłum, pozwalając by muzyka opętała jej ciało. W całości.
 

  I don't get it, I'm not drunk
  A million people in the place and there you are
  And I was like.
 

  Poruszała się w takt słów, błyskawicznie łapiąc odpowiedni rytm. Odrzucała włosy, przymykała oczy, przejeżdżała dłońmi po ciele - uwodzicielsko. Już po krótkiej chwili wyczuła parę obcych rąk na swoich biodrach. Obróciła głowę - chłopak był dokładnie jej wzrostu, miał jasne włosy i błękitne jak niebo, oczy.
  Zarzuciła dłoń na jego kark i odchylając głowę do tylu, oddała się chwili. I wtedy, niespodziewanie - tak jak uderzenie gromu z jasnego nieba, wyczuła na sobie czyjeś uważne, przeszywające spojrzenie. Rozejrzała się nerwowo na boki.
 Równie szybko go dostrzegła - stał oparty o barową ladę, praktycznie po drugiej stronie klubu. Był wysoki, dobrze zbudowany i nieziemsko przystojny. Zupełnie w jej guście.
  Ich oczy się spotkały.
 

  Hi my name is
  Whatever you call me
  So let's get undressed
  Cause you look a little lonely
  I'll make you scream, I'll make you laugh
  Cover your body with my autograph
  So let's get undressed
  Cause I wanna see you naked***
 

  Nie mogła odwrócić wzroku, miała wrażenie, że pożera ją całą, wciąga w niezmierzone czeluści brązowych tęczówek. Widzi wnętrze, ocenia, łaknie. Uśmiechnęła się figlarnie, zagryzając przy okazji dolną wargę i miała wrażenie, że jego twarz wykrzywił szelmowski uśmieszek.
  Sapnęła, gdy ich kontakt wzrokowy został nagle przerywany. Blond włosy chłopak - obecny partner, pociągnął ją jeszcze głębiej w rozwrzeszczany tłumu.
  Zaśmiała się głośno, jednak wciąż, mimo udanej zabawy, nie mogła zapominać o intrygującym nieznajomym, którego oczy lśniły...
  Trucizna w jej żyłach zmieniła kolor na brązowy.

*

 
Kolorowe światła goniły za ludźmi po błyszczącym parkiecie, oświetlając ich rozjuszone twarze i oczy napełnione po brzegi ekscytacją, nutką zabawy. Wokół unosiły się słupy dymu, w których to znikały, to pojawiały się zamglone sylwetki osób. Dziewczyny potrząsały długimi włosami, które wiły się wokół nich jak macki meduzy, klejąc się do lśniącej skóry.
  Opętanie.

  Wszyscy zatraceni w nijakim tańcu. Omotani po brzegi trującymi dźwiękami klubowych kawałków. Tylko jedna, długonoga blondynka, wciąż pobudzona, omotana alkoholem, szalała na środku. Obijała się biodrami o niebieskookiego, kusząc go swoimi wdziękami.
  Żądza. 

  Kierowała jego ręce wzdłuż swojej tali, coraz bardziej pragnąc dotyku. Jej oczy płonęły, pogrążone w półmroku jaki panował w klubie. Rozświetlała niemrawy tłum ledwo kołyszących się ludzi, a karmazynowa sukienka przyciągnęła jeszcze raz jego wzrok.
  Zaspokojenie.
  Wtedy jasne promyczki w jej źrenicach zgasły, wyparowały oblane lodowatą wodą, zjedzone przez jedno spojrzenie. Stanęła, gdy tylko jeden z jego uwodzicielskich uśmiechów przykuł jej uwagę, była taka naiwna, jak dziecko, które zrobi wszystko, by dostać tabliczkę ulubionej czekolady. Ona natomiast pragnęła słodyczy w innej postaci.
Nie była już małą dziewczynką. Chyba.
  Chciwość.

  Your touch is so magic to me
  The strangest things can happen
  The way that you react to me
  I wanna do something you can’t imagine

  Odepchnęła blondyna, który powoli zaczął łapać aluzję, a jego dłonie płynnie poruszały się po aksamitnym materiale sukienki na plecach. 

  Straciłeś okazję, kotku. 

  Obracała się, podciągając materiał sukienki coraz wyżej. Odsłaniała długie zgrabne nogi, przyciągając uwagę każdego, niczym wieczorna gwiazda wyłoniona spod kłębów chmurnych. Chciała zrobić na nim wrażenie, wyłapać okazję na szybki numerek.
  - Auuu! - zawyła w połowie drogi, rozgrzana po same kości.
  Uśmiechnął się do niej, puszczając oczko - zielone światełko, droga wolna.
Położyła dłonie ja jego klatce, przejeżdżając po same brzegi jego barku. Zachwiała się na nogach, a On podtrzymał ją, pozwalając na ruchy kruchego ciała. Odchyliła głowę do tyłu, wieszając się na nim jak na poręczy. Bawiła się jak nigdy dotąd, a w uszach świtały jej nagie melodie Justina Timberlake'a, który omotał jej słaby umysł.

  Baby, show me, show me
  What’s your favorite trick that you wanna use on me
  And I’ll volunteer
  And I’ll be flowing and going
  Till clothing disappears, ain’t nothing but shoes on me
  Oh, baby

  Eksplozja umysłu.
  Obróciła się tyłem, schodząc coraz bliżej w dół. Wiła się jak gąsienica, sprawnie zahaczając pośladkami o jego słaby punkt. Kusiła dotykiem. Ziemska puszka pandory. Odważysz się otworzyć?
  Znów stali twarzą w twarz, wgapiając się w rozszerzone źrenice, mniejsze białka, burszytnowo-brązowe tęczówki, w klubie mieniące się wszystkimi odcieniami tęczy. Byli na jej końcu? 

 Wargami przejechał po miejscu tuż za jej uchem. Jęknęła cicho.
  Dopadł ją ssący głód. 

  - Pocałuj mnie - wyszeptała błagalnie. - No dalej.. na co czekasz? - dźwięk drgającego pragnienia plątał się pomiędzy językiem.

  Melodyjne prośby o chwilę ukojenia. Pozwoli jej?

  - Nie tutaj, kochanie - syknął łagodnie.

  Nie zastanowił się ani chwili.

  Pochopna decyzja, dobra?

  Ciągnął ją przez zatłoczoną sale, omijając imprezowiczów, ćpunów, panienki na jedną noc i całą resztę plugawej bandy zahipnotyzowanych ludzi. Zapach potu, tytoniowego dymu i męskich perfum miejscami był duszący, pokrywał oczy płatkami słonych łez.

  - Stój! - fuknęła stanowczo. - Ale ja Cię nawet nie znam - nadal chichotała jak najęta.

  - Diego - rzucił. - A teraz chodźmy.

  So let me drive my body around you

  I bet you know what I mean

  Cause you know that I can make you believe

  In love and sex and magic****

 *

  Zaśmiała się głośno, dotykając delikatnej skóry na jego karku. Gorący oddech zatańczył na rumianym policzku. Alkohol buzował w jej żyłach, nie pozwalając na chociażby najmniejsze skupienie myśli. I tylko patrzyła, pozwalała na wszystko. Weszli do czarnego Range Rovera.

  - Gdzie jedziemy? - zapytała, śmiejąc się przy tym jak wariatka. 

 Próbowała zapiąć pas bezpieczeństwa, co jednak szło jej dość opornie, zważywszy na stan w jakim się znajdowała.

  W końcu brunet pochylił się nad nią, przekładając rękę tuż obok talii i dokończył to, co wcześniej sama zaczęła. Był tak niesamowicie blisko, mogła wyczuć gorący, miętowy oddech, usłyszeć miarowe bicie serca. Bum, bum. Zaschło jej w gardle, gdy brązowe tęczówki skupiły się na jej ustach, a pociągające usta wygięły w szerokim uśmieszek.

  - Cierpliwości, kochanie - wyszeptał mężczyzna wprost do jej ucha.

  Zadrżała - głos miał zachrypnięty, głęboki, pełen pożądania. Ucałował skórę za jej uchem i powrócił na miejsce kierowcy, uruchamiając pojazd.

  Ruszyli w ciemną, nieskończoną noc. Na niebie migotało tysiące gwiazd. Nie zareagował wcale , gdy odsunęła szybę i wychylając głowę na zewnątrz, zaczęła głośno krzyczeć.

  Świat jest piękny, on jest piękny, wszystko jest piękne, pomyślała bezmyślnie, utkwiwszy oczy w księżycu o sierpowatym kształcie. Niech wszyscy wiedzą.

  Była pijana, tak bardzo pijana. Każdy dźwięk, nawet łomotanie serca, cichy głos wokalisty sączący się z radia, wydawał się blondynce jakby zwielokrotniony, ostrzejszy. Jednak czuła, bardziej, dogłębniej, gdy opuszki jego placów przejechały po jej dłoni.

  Wyładowanie elektryczne.

  - I feel dizzy. - Zachichotała, zauważając na twarzy bruneta cień uśmiechu.

  Nie wiedziała, ile czasu minęło, gdy samochód w końcu stanął. Uniosła przymknięte powieki, słysząc uwodzicielski głos, tuż obok ucha.

  - Jesteśmy, kochanie.

  Zachichotała jeszcze głośniej. Podobał jej się ton z jakim, za każdym razem, wypowiadał to słowo. Kuszący.

  Pchnął drzwi i wyszedł na zewnątrz, po czym okrążył samochód, otwierając te po jej stronie. Uśmiechnął się zawadiacko, gdy chwyciła jego wyciągniętą dłoń.

  - Dżentelmen. - Rozległ się melodyjny śmiech.

  - Zawsze, kochanie. - Obnażył zęby w drapieżnym uśmiechu, kładąc dłoń między jej łopatkami, i popchnął ją lekko do przodu.

  Chwyciła aluzję, kierując swoje kroki w stronę wejścia do wielkiej, skąpanej w świetle ozdobnych latarni, willi. Słyszała jego kroki, tuż za sobą. Spokojny oddech wprawiał włoski na jej karku w dziwaczny stan uniesienia.

  Wyciągnął klucz i otworzył drzwi, wpuszczając ją do środka. Zaśmiała się pięknie, wprawiając powietrze w niewielki podrygi. Pokonali wysokie schody, co dla blondynki wydawał się trwać wieczność, ale w końcu dobrnęli do celu. Mężczyzna otworzył białe drzwi i wepchnął ją do środka, szybko, zaraz wpijając się w jej słodkie, zachęcające wargi.

  Jęknęła, zarzucając ramiona na jego barki.

  Całował z pasją i gracją, jakby właśnie do tego był stworzony. Jak gdyby robił to miliony razy. Pewnie robił, przebiegło jej szybko przez myśl.

  Wbiła palce w skórę na karku, gdy chwytając gwałtownie jej biodra, przyciągnął ją bliżej, tak że prawie stykali się klatkami piersiowymi. Skóra przeciw skórze.

  Zagryzł malinową wargę, sprawiając, że sapnęła ze zdziwienia. Przyjemności, namiętności?

  Nieważne, wszystko zlało się w jedno.

  Jeden, wielki taniec języków, wyścig dłoni. Dotykał jej pleców, brzucha, bioder, ramion, obcałowywał każdy fragment odsłoniętej skóry. Jęknęła głośno, gdy zatopił zęby w smukłej szyi. Kropelki krwi spłynęła po alabastrowej skórze, brudząc sukienkę na jeszcze mocniejszy, karminowy odcień.

  Zlizał wszystko, dokładnie, i ponownie złączył ich usta w naglącym pocałunku. Cichej potrzebie. Przyparł jej ciało do ściany, wyrywając tym samym z krtani dziewczyny zduszony okrzyk. Metaliczny smak zatańczył na języku.

  Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, mężczyzna oderwał się od pocałunku. Pochylił głowę i niskim, pociągającym głosem wyszeptał,  naprzeciw drżących warg:

  - Rozbieraj się, kochanie.

  Nie musiał dwa razy powtarzać. Szybko chwyciła za suwak i rozpięła go do samego końca. Szkarłatna, kusa sukienka opadła na ziemie, odsłaniając  idealne kształty. Uśmiechnął się szeroko, przeciągając kciukiem po brzegu koronkowego stanika w kolorze czerni. Miała wrażenie, że jego oczy nieco pociemniały.

  Chwycił ją za ramiona, odciągając od ściany i popchnął w stronę łóżka. Opadła na miękkie poduszki, wzbijając w powietrze drobinki kurzu.

  Opadają.

  - Piękna. - Cichy szmer jego głosu.

  Opadają.

  Poszedł bliżej, usiadł na łóżku i już w następnej sekundzie poczuła jego ciężar na swoich biodrach.

  Opadły.

  Nie mogła powstrzymać jęku zachwytu, gdy ściągnął czarny podkoszulek, ukazując jej oczom umięśniona klatkę piersiową. Wyciągnęła dłoń, przesuwając opuszką kciuka po linii mięśni.

  Oliwkowa skóra paliła jej palce, niczym rozżarzony węgiel.

  Zostań bliżej.

  - I've got you, babe - zamruczał śpiewnie pod nosem, przebiegając palcami po jej odsłoniętym, płaskim brzuchu.

  Spojrzała w rozpalone oczy i już wiedziała, że nie ma ucieczki, ratunku - tylko, że ona wcale go nie potrzebowała. Mógł zrobić wszystko.

  Krzyczała głośno, gdy całował jej płonącą skórę, wargi, czoło, zaczerwienione policzki. Zakreślał palcami każdą nierówność, sunął niżej, zagłębiał się bardziej, wyrywając z jej ust okrzyki ekstazy.

  Sterta zdartych w pośpiechu ubrań, piętrzyła się przy nogach łóżka.

  Złączeni.

  - Dotknij mnie - wyszeptała płaczliwym głosem, zatopiona gdzieś daleko, w dzikiej rozkoszy.

  Brunet uniósł oczy, uśmiechając się jak wygłodniałe zwierze. Wysunął język, zakreślając kółeczka wokół pępka. Jęknęła gardłowo.

  Brunet przejechał dłońmi, po jej bokach, w górę, pieszcząc rozgrzane ciało, każdym dotykiem, choćby lekkim zetknięciem skóry. Składał mokre pocałunki na jej ciele, w dosłownie - każdym miejscu. Poświęcał uwagę.

  Przejechała paznokciami po jego plecach, zostawiając na ciemnej skórze czerwone pręgi.

  Tak blisko.

  Był udręką, był ekstazą, był jej.

  - Błagam. - Wyszeptała tuż przy jego wargach, gdy schylił się po kolejny pocałunek, pełen zębów, jęków i pożądania.

  Kołatanie serca.

  - Kochanie - wyszeptał mężczyzna cicho do jej ucha, wywołując na całym ciele gęsią skórkę.

  Nie musiała więcej prosić.

  Byli całością, nareszcie. Płoniemy.

  Odrzuciła głowę do tyłu, o mało nie uderzając w drewniane wezgłowie wielkiego łoża. Wbiła palce w jego skórę, mocniej, wyginając ciało w idealny łuk.

  - Diego! - wykrzyczała jego imię, wijąc się w niewyobrażalnej rozkoszy.

  Wygięła jej rysy, uwydatniła. Oczy zalśniły mocniej, w podniebnym doznaniu, i zaraz... zgasły.

  Brązowooki opadł na jej ciało, zaczerpując gwałtownie powietrza. Serca przybrały wspólny rytm, oddechy wymieszały się ze sobą, przecinając ciężkie od doznań powietrze.

  A wokół unosił się zapach potu i piżmu.

  Przeturlał się na bok i przerzucając rękę przez jej talię, pozwolił by wtuliła złocistą głowę w jego nagi tors. Zaraz przejechał dłońmi, dokładnie przy nasadzie jej pleców, przyciągając ją jeszcze bliżej. Wtulił twarz w miękkie, blond loki, zaciągając się ich zapachem. Jabłkowy.

  - Dobranoc - wyszeptał, wprost do jej ucha, gdy usłyszał miarowy, teraz już opanowany, oddech.

  Śpij dobrze, kochanie.

*

  Siedząc na drewnianym krześle w niedużej kuchni, małego jednorodzinnego domku, myślała o miłości.  Energicznie mieszała łyżeczką jogurt malinowy, wyskubując ze środka ostatnie kęsy musu. Oblizywała starannie każdą część metalowego sztućca, przyglądając się pomarańczowej ścianie. Lekko przekręciła głowę w prawo, a potem przechyliła się do przodu i powróciła na miejsce.
  Coś tu nie gra. 

  Przeklęła pod nosem, podchodząc do wielkiej ramy obrazu, która w jej oczach wydawała się być jakaś krzywa. Delikatnie chwyciła za dwa rogi i pociągnęła w swoją stronę. Łąka z czerwonymi makami znów była na swoim, nucąc letnie ballady o ciepłych deszczach i krótkich nocach. Jak za dawnych czasów. 

  - Spóźnia się - powiedziała sama do siebie, kiedy po raz setny w przeciągu godziny, spojrzała na zegarek. - Nie powinien się spóźniać.

  To w końcu zależało jej, czy też nie?

  Oparła się o kwiecistą ścianę w przedpokoju, obgryzając paznokcie jak najęta, pogrążona w smutkach własnego mieszkania. Potrzebowała jego bliskości bardziej niż ktokolwiek inny. Od kilku lat była zupełnie samotną kobieta, która zatapiała swe smutki w kieliszkach kokosowego Malibu, a resztę czasu oddawała na pracę fizyczną - dosłownie.

  Prażące słońce wdzierało się przez grube otwory w firanach, a ćwierkające ptaszki pływały w jego cieple już z samego rana. Lato jako najpiękniejsza pora roku.

  Bzdura. Wolała zimę.

  Nerwowo uderzała palcami o kremową tapetę, a ściana wydawała z siebie głuche dźwięki, pukanie demonów. Często słyszała w nocy jakieś odgłosy dobiegające z piwnicy. Chrupotanie, szeptanie, ciche jęki wołające o pomoc. Może to tylko jej wyobraźnia?

  Potrzęsła głową, powracając do bardziej realistycznych tematów. W naturze Diego nigdy się nie spóźniał. Zdarzały się nieliczne przypadki kiedy coś mu wypadło, wyjazd służbowy, praca po godzinach... jakaś obca kobieta?

  Nie, nie, nie.

  Przecież On by jej tego nigdy nie zrobił. Są wyłącznie dla siebie. Czysty układ biznesowy.

  Podejrzenia sypały się jak piasek na wietrze. Ludmiła wmawiała sobie nieistniejące historyjki, które nigdy nie miały miejsca, scenariusze jakiś okropnych dramatów oraz bogatych romansów, posiadających same wzloty. Za dużo myślała nad rzeczami mało istotnymi, nie zwracając uwagi na obraz otaczającego ją świata. Dlatego jest sama. Bo nie było już nikogo. Tylko On.

  Godzina.

  Dwie.

  Trzy. 

  Ile mam jeszcze czekać?

  Budzi się, gdy ktoś zacięcie molestuje dzwonek do drzwi. Przeciera zaspane oczy, ziewa, przeciąga się wzdłuż bordowej kanapy i dopiero po kilku sekundach, zatapiając stopy w puchowy dywan, idzie do przedpokoju, by otworzyć zamek.

  Do środka wpada zdyszany Diego, machinalnie przybijając ją do ściany w gorącym pocałunku. Zatrzaskuje domowe wrota nogą, luzując morelowy krawat, ściskający jego szyję.

  - Przepraszam - ledwo się odrywa. - Musiałem dłużej zostać w pracy.

  - Nic nie szkodzi - podciąga się na nim, oplątując długie nogi wokół bioder. - Zrobiłam kolacje.

  Poczuł jak przesuwa dłonie po jego karku. Pocałunek stał się gwałtowny, ale niezbyt namiętny. Rozchyliła usta, kiedy ich ciała zesztywniały w desperackim naporze. Czubki języków zetknęły się w dzikim tańcu, najpiękniejszym momencie wieczoru, no prawie.

  Postawił ją delikatnie na ziemi, ściągając marynarkę i czarny pasek z połyskująca klamrą. Ludmiła przyglądała mu się z zaciekawieniem, wciąż przygryzając dolną wargę. Teraz była całkowicie czerwona, jak jej ulubione rubiny.

  - Wiesz, że uwielbiam, gdy to robisz? - mruczał soczyście.

  Zaśmiała się tak, jak zawsze. Uwielbiał jej uśmiech, promienny, zawstydzający blaskiem wszystkie gwiazdy oraz sam księżyc.

  Nie zauważyli nawet kiedy przenieśli się do kuchni i zrzucili ulubiony obraz matki Ferro. Czerwone maki leżały na podłodze, a ich muzyka ucichła. Na krótką chwilę, teraz w pomieszczeniu rozlegał się dźwięk rozkoszy, przeplatany barwami pożądania.

  Wpijała się w jego usta z pasją o jakiej nigdy nie śnił. Zbliżenie ciał ożywiło ich namiętność, otworzyło bramy raju, dostępnego wyłącznie dla nich. Szybko ściągnął płową koszulkę i przetarte jeansy z jej ciała, po raz kolejny podziwiając koronkową bieliznę koloru czerni, jak pierwszej wspólnej nocy.

  Odchyliła się do tyłu, kiedy wyczuła wbijający się w plecy blat stołu kuchennego. Gorące pocałunki wzdłuż szyi, aż po sam dekolt. Chichotała za każdym razem, kiedy jego zarost smyrał jej nagie, rozpalone do czerwoności ciało.

  - To jest kolacja? - zaśmiał się, wskazując na nieudane spaghetti w wykonaniu blondynki. Kluski wygalały na rozgotowane, a pulpety w sosie pomidorowym, nie wyglądały jak pulpety w sosie pomidorowym.

  - Nie śmiej się, idioto!

  - Nie będę, ale mam lepsze plany związane z deserem.

  Ciała przestały stanowić barierę dla świadomości ich obojga, pochłonięci sobą. Już na zawsze?

  Przesunęła rękę wzdłuż jego torsu i wsunęła pod jego koszule, zaciskając delikatnie palce na jego delikatnym ciele i sprawiając mu ogromną rozkosz.

  W jego głowie czyhała pewna sprawa. Wiedział, że to, co robi jest złe, że powinien powiedzieć jej o wielu rzeczach, o planach, o całej reszcie. Jednak zdecydowanie był to zły moment.

  Głód w jej oczach.

  Oboje poczuli ta samą pasje, namiętność, a gdyby któreś z nich  zdecydowało się przestać, pochłonęłaby ich do reszty żywiołowa pasja, łąka bezkresnej namiętności.

  Posadził ją na blacie, pieszcząc każdy skrawek jej skóry. Piszczała z rozkoszy kiedy jego palce błądziły po   jej ciele, gdy jego usta całowały szczelinę pomiędzy jej udami. Ludmiła krzyknęła cichutko, skręcając całe ciało pod wpływem tego dotknięcia.

  Ekstaza.

  Chaos zmysłów.

  Najlepszy moment. 

  Zacięty krzyk obu kochanków. 

  Chwila spokoju. 

* 

dwa miesiące później

  Myślisz, że kochasz?
  Wiem, że tak.
 

  Wyprostował się na krześle, nie mogąc wyrzucić jej obrazu z pamięci. To było silniejsze od niego. Jak jakieś uczucie, które naciskało, parło na niego z każdą sekundą coraz bardziej i mówiło: "Zostań, popatrz." Szeptało.
  Dźwięk jej śmiechu, słów - uparcie go prześladował. W każdym miejscu, o każdej porze. Śledził go, okalał uszy jak najwspanialsza muzyka, która nigdy się nie nudzi. Gonił.
  Widok jej oczu o kolorze stopionego bursztynu, jej włosów opadających złocistymi falami na blade plecy - nie ustępował. Opadał jak kurtyna na jego duszę - przysłaniał swoimi fałdami zdrowy rozsądek, pozostawiając u władzy tylko serce. Zniewolił.
  Pokręcił głową - nagle, gwałtownie. Tym razem jego myśli pognały za daleko, zaglądnęły w najgłębsze obszary umysłu, pragnień. Nie mógł na to pozwolić, czas zatrzasnąć drzwi.
  Odciął się od wszelkich uczuć, już jakiś czas temu - nigdy nie zastanawiał się dwa razy, żył chwilą, nie zważał na konsekwencję.
  Więc dlaczego teraz zapragnął się zatrzymać? Powiedzieć "stop", przyjrzeć  z bliska i zatrzymać jej drobną postać w swoich ramionach? Czemu, na zawsze? Nie tylko, na chwilę?
  Bo w Ludmile było coś specjalnego, innego. Chociaż sam do końca nie mógł określić - co. Po prostu była przy nim - z tymi włosami w kolorze słoneczników, uroczym śmiechem i długimi nogami, nie chciała odejść.
  Porwała duszę, zniewoliła ciało. Złapała w pułapkę.
  I nie wiedział już, czy chce uciec.
  Gwizd czajnika rozszarpał ciszę dookoła. Na strzępy. Przywracając go niemal od razu do świadomości.
  - Woda się zagotowała. - Usłyszał cichy, doskonale znajomy, głos.
  Obrócił głowę, dostrzegając jej osobę. Nawet na zewnątrz nie daje mi spokoju? Stała w progu kuchni, ubrana w beżowy płaszczyk i czerwony szalik, który owinęła kilka razy wokół szyi. Robiło się coraz zimniej, podczas gdy październik zbliżał się, do ich świata  - nieustępliwym krokiem.
  Strugi gęstego deszczu.
  - Co tutaj robisz? - zapytał, zmuszając swój głos do przybrania obojętnego wyrazu.
  - Wpadłam w odwiedziny - wyjaśniła, uśmiechając przy tym promiennie.
  Mimowolnie, jakby prowadzony impulsem - odwzajemnił go. Może tylko, nieco szerzej.
  - Napijesz się czegoś? - zaproponował po chwili, wstając od stołu.
  - Kawy. - Wzruszyła ramionami, po czym skierowała się w stronę salonu.
 Chwilę później, chwycił  w dłonie dwa gorące kubki, wypełnione po brzegi ciemnym płynem i ruszył za nią.
  - Dziękuje. - Uśmiechnęła się z wdzięcznością, przyjmując jeden z nich.
  Nic nie odpowiedział, uśmiechnął się tylko i opadł na miejsce obok dziewczyny. Przez kilka następnych minut - z całych sił, próbował nie skupiać myśli na jej ustach, twarzy, jaśniejących oczach. Jednak cała próba okazała się fiaskiem.
  - Coś się stało? - zapytała nieco zmartwiona, dotykając jego dłoni.
  Mrowienie.
  - Nie. - Wyrwał ją gwałtownie do tyłu. - Dlaczego?
  - Zachowujesz się dziwnie. - Wyjaśniła, spoglądając na ich, jeszcze przed chwilą złączone, dłonie, z dziwnym wyrazem twarzy.
  - Wydaje ci się. - Skwitował, zgarniając pilot z powierzchni stolika i wcisnął czerwony przycisk.
  Ich uszy wypełnił dźwięk ckliwej telenoweli.
  - Możliwe. - Wzruszyła ramionami, jednak nie oderwała uważnego spojrzenia od jego osoby, przez następne kilkadziesiąt sekund.

 
Przestań.

  - Wracaj tu, idioto! - krzyknęła, kilka godzin później, biegając za nim po całej posiadłości, od dobrych paru minut, jak wariatka.
  - Złap mnie! - odkrzyknął na jej obelgę, śmiejąc się wniebogłosy.
  - Przysięgam, że jak tylko cię złapie, pożałujesz, że się urodziłeś - jęknęła zdenerwowana, wychylając się za winkla.
  Cisza.
  - Buu - Podskoczyła w górę, czując na szyi powiew gorącego oddechu.
  - Kretyn - warknęła, po czym obróciła się w jego stronę, uderzając go mocno w ramię.
  - Auu. - Teraz to chłopak jęknął. - Za co?
  - Za głupotę - sarknęła blondynka. - Oddawaj telefon. - Wyciągnęła dłoń w jego stronę.
  - A jeśli nie? - zapytał, uśmiechając się zawadiacko. Humor powrócił do niego jakiś czas temu, gdy przestał przejmować się tym, co będzie, a - tak, jak to on, żył chwilą.
  Mamy tylko jedną.
  - Pożałujesz. - Zmrużyła oczy.
  - Nie, nie, nie. - Pokiwał palcem. - Musisz dać mi coś w zamian - dodał, poruszając zabawnie brwiami.
  - Czego chcesz? - zapytała oburzona blondynka, splatając ramiona na piersi.
  - Buziaka. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej, dostrzegając jej nietęgą minę.
  Westchnęła głośno, jednak - już po chwili, znalazła się obok. Oparła dłonie na jego klatce piersiowej i unosząc się na palcach, musnęła jego usta. Właśnie chciała się odsunąć, gdy nagle - bez uprzedzenia, przyciągnął ją bliżej. W następnej chwili, poprzedzonej sekundą zawahania, poczuł jak dziewczyna oplata ramiona wokół jego szyi.
  Całowali się namiętnie, tak jak nigdy wcześniej i pierwszy raz w życiu, naprawdę poczuł, że to nie tylko gra, głupi układ. Coś więcej.
  Możemy wygrać?
  Oderwali się od siebie, nadal jednak spragnieni bliskości, dotyku. Wtuliła zarumienioną twarz w jego ramię.
  Jak dzieci, z przepaskami na oczach - szukamy, po ciemku.
  - Telefon - wyszeptał, muskając ustami płatek jej ucha.
  Ludmiła uniosła oczy.
  - Nie ważne.
  Usta ponownie złączyły się w pocałunku, jednak - ściślejszym. Czuli, przy sobie, całym sercem - choć wcale nie chcieli. Jedno z nich - pewne, drugie - zgubione.

  Zero kompromisu.

  Moment później, równy mrugnięciu, a może dłużej - nad ranem, spali, wtuleni w siebie. Kołysani jedynie dźwiękiem i ciepłem swoich oddechów.
  Otworzył zaspane oczy, dostrzegając jej spokojną twarz - piękną, niczym oblicze anioła. A może piękniejszą? Przejechał opuszkami palców po jasnym policzku.
  - Kocham Cię. - Słowa opuściły jego usta, bez udziału woli.
  Chciał je cofnąć, zatrzymać, na próżno.
  Poruszyła się niespokojnie, nie otwierając jednak oczu. Odetchnął z ulgą, gdy poczuł jak dziewczyna w przypływie dziwnej potrzeby bliskości, przysunęła się bardziej.
  Objął jej chude ramiona, bojąc się, że zaraz ucieknie. Już nigdy nie wróci.
 

  Zostań?

*

  W jego życiu istniał pewien rodzaj szczęścia. 

  Czeluście potarganej, przeżutej duszy było wypełnione czymś w rodzaju miłości. Wewnętrzna sielanka kolorów. Znasz to?
  Szedł środkiem parku, podrzucając kluczyki od mieszkania w rytm jakiegoś rockowego kawałka. Srebro połyskiwało w słońcu jesieni, a wraz z nimi biała okrągła zawieszka z pamiętnym napisem. Przyjrzał się jej z bliska nie zwalniając kroku, a potem zacisnął w pięści. Przynosiła mu szczęście, jak papierowe zdjęcie jego pierwszego rowerka - wciąż je ze sobą nosi.
  Nadaremnie? 

  Odprężył się, wysłuchując skrzekotu gawronów bijących się o kęs suchego chleba. Czarne piórka wtopiły się w obraz świata, szare wspomnienie najcudowniejszego dnia. 

  Były melodią jego serca? 

  Ona była ptakiem.
  Chytrym krukiem oblanym najciemniejszymi barwami - władca piekieł.
  Delikatnym gołębiem pokoju, który obwieszczał przybycie niebios.
  Biało-czarna Panna Młoda. 

  Przejechał kciukiem po dolnej wardze,  przypominając sobie ubiegłą noc, w której to po raz tysięczny jego usta czuły smak waniliowej skóry. 

  Liczył? Owszem,  każdy pocałunek. 

  Pierwszy raz był całkowitym przypadkiem. Złym trafem? 

  Drugi zupełną desperacją. Och, no i z jej winy.

  Trzeci punktem odniesienia w ich związku - zmyślonym, gdzieś w jego głowie. 

  Czwarty polegał na grze w kotka i myszkę. Kto był kim? 

  Piąty zaś zaokrągleniem dotychczasowych doznań. Z pasją. 

  Szósty szybki, choć równie efektowny. 

  Siódmy najgłębszy. I wtedy właśnie powstała miłości.

  Tamtego dnia, po końcówki życia. Jego oczy ciągnęły do roztopionego bursztynu,  morza ciepłego miodu, wciąż głodne,  pragnące jednego spojrzenia,  by zaraz chcieć więcej. Łaknęły to, co najlepsze. Przechytrzyły umysł,  zawładnęły ciałem, wykorzystały serce? 

  Czerwony punkt tuż za ściana płuc. Bije, szepcze, smyra.

  Szedł wąskimi uliczkami po betonowej ścieżce nie widząc horyzontu. Przecież znał na pamięć te drogę. Biały domek ze skośnym dachem koloru brzydkiego błękitu, którego okna zdawały się nie przepuszczać światła dziennego chroniąc wnętrze przed słońcem. Śnieżne ściany - prawie szare, u spodu zakryte gęsta, zielona trawą,  której nikt nie miał zamiaru skosić, a po prawej krzew dzikiej róży. Wspominała o nim, zresztą niechętnie.

  Nad nim zawisły ponure chmury, jakby myślały o deszczu. 

  Przepowiedziały przyszłość?

  Znagla przyspieszył, jednym ruchem odrywając ukochaną od nieznajomego-znajomego, który lubił mieszać się w nieswoje sprawy, a następnie uderza towarzysza z furią dzikiej zwierzyny Oczy kapią wściekłością napawając się siarczystym bólem. Krew leci cienką strugą od nosa po sam brzeg brody, a chłopak traci grunt pod nogami. Zatacza się jeszcze chwilkę i upada, potykając się o wzgórek krawężnika.

  Oddycha szybko i głośno, aż jest to słyszalne w promieniu kilometra - przynajmniej ona tak sądziła.

  - Co to miało być, do jasnej cholery? - krzyczy ciągnąc go za materiał bordowej koszuli. - Co Ty wyprawiasz?!

  - Ja? - prycha, niczym mały chłopiec. - No pewnie! Jeszcze całą winę zwal na mnie! - wrzeszczy jak opętany, a w oknach sąsiednich domów wyłoniły się nieznane twarze - wścibscy podglądacze, jakże by inaczej?

  - No a na kogo niby? To ty wpadasz tu jak rozwścieczony byk i taranujesz mojego przyjaciela! - próbuje podnieść bruneta z brukowego trawnika. Usilnie ciągnie go do góry, oplatają wątłe ramię kolegi wokół swojej szyi.

  - Przyjaciel? Ludmiła! Ja nie jestem ślepy!

  Ignoruje go, przecież jej na nim nie zależy.

  - Od kiedy z przyjaciółmi wyprawia się takie rzeczy? - podnosi rękę krzycząc jak oszalały. Przesadza, jak każdy, a jego słowa nadal przelatują przez głowę dziewczyny jak szelest liści. Niezrozumiałe szepty przegranych, umarłych, którzy już nie mają własnego głosu.

  Na pewno?

  - Ludmiła, mówię coś do Ciebie! - zaciska palce na jej ramieniu zmuszając, by na niego spojrzała.

  - To boli - krzywi się. - Puszczaj!

  Upada. Kpiący śmiech dobiega do jej uszu, niszczy całą dobrą aurę. Kolor jaśminu znika z jej twarzy, a zastępuje go czerwień najostrzejszego rubinu.

  - Moje serce przed chwilą krzyczało to samo, ale jakoś nikt nie okazał mu litości - odgryzł się uszczypliwie - jak w planach.

  - Mam gdzieś, co myślą twoje narządy wewnętrzne - odtrąca jego rękę, pasując lekko siną skórę. - Mam gdzieś to, że Cię coś boli.

  Grunt zwalił się pod nogami, a on runął w głęboką przepaść, czarną dziurę wysysającą życie jak pijawka. W osłupieniu przyglądał się jej oczom, które tak dobrze umiały kłamać. Jeszcze wczoraj przysiągłby, że widział w nich swoją przyszłość.

  Kluczyki wypadły mu z dłoni, a spazmatyczna biel frędzelkowatej kulki zrównała się z kolorem nieba - bez życia, jak On?

  "Złączeni na zawsze w miłości". Talizman stał się jedynie iluzją - jak ich uczucie.

  - Coś ty powiedziała? - kręci głową z niedowierzaniem. - Przecież ja Cię...

  - Nigdy nie mów tego słowa! - ostrzega. - Nie potrzebuje Ciebie by być szczęśliwą. To rozumiesz?

  Zabolało.

  Zabolało jeszcze bardziej niż wtedy, kiedy jako dziecko był odtrącony od reszty, bo nie należał do normalnej rodziny. Bardziej niż upokorzenie, które dosiadł na jednej z lekcji w szkole, gdy dzieci wyśmiewały się z jego aparatu na zęby. Bardziej niż zawód, kiedy najpiękniejsza dziewczyna w szkole umówiła się z nim tylko po to, by ostateczny sztylet wbić mu podczas balu i zrujnować garstkę dobrych wspomnień z dzieciństwa. Bardziej niż dzień, w którym stracił swoją pierwszą miłość.

  Wyłapał garstkę świeżego powietrza.

  Wdech, wydech.

  - Na co to było...? - wyszeptał. - Na co to wszystko kurwa było?! Spacerki, wspólne wypady, kolacje, życie - wymieniał, wyliczając na palcach każdą z rzeczy. - Na co...

  - Nie wiesz? - zdziwiła się.

  Pokręcił głową tłumiąc emocje. - Po prostu uwielbiam się puszczać, a seks z Tobą był niewątpliwie nieziemską rozkoszą - palce zacisnęła na różanym kołnierzyku muskając kącik jego ust. - To wszystko było wyłącznie dla przyjemności - wyszeptała cichutko.

  Jeszcze kilka dni temu... Ba! Kilka chwil temu zabiłby się za taki czyn. Stłamszenie męskości. Hańba widoczna przez długie lata na jego dłoni i jej policzku.Czerwony ślad drżał, jeszcze ożywiony. Opuszkami przejechała po swojej twarzy, a każde dotknięcie było dla niej jak oparzenie, trucizna najgroźniejszego węża. Lico pulsowało niemiłosiernie, a gwiazdki zaświtały nad jej głową, śpiewając jakąś denerwującą piosenkę. Zasłużyła?

  Ludmiła Ferro - najgorsza osoba na świecie, cholerna nimfomanka.

  Nie było mu nawet przykro. Patrzył na nią z taką złością. Beznamiętne spojrzenie na okaz nędzy i rozpaczy, bo widział już tylko to.

  Otarł kciukiem zakrwawione usta, niegdyś koloru najpiękniejszej maliny i przyjrzał się jeszcze raz jej oczom. Dławił się wstrętnym odorem jej cuchnącej kłamstwem duszy. Ciemne oczka straciły swój blask na zawsze. Nikogo już nie uwiodą - na szczęście.

  - Wynoś się, Diego - powiedziała cicho. - Nie wracaj tu, już nigdy!

Okładała pięściami jego klatkę piersiową w zaciętym boju pomiędzy dobrem, a złem.

  - Idź! - Łzy poleciały po jej twarzy, a zimny deszcz zmył je doszczętnie, tym sposobem odsłaniając jedną z najciemniejszych prawd.

  Nigdy go nie kochała?

  Krople roztrzaskiwały się o ich przemoczone ciała, ogarnięte wzajemną nienawiścią... Do czasu.

  Jedno nadal stało w miejscu - bało się? Drugie zaś odeszło, bo nie mogło znieść oszustwa.

  Trwali na cienkiej linie życia, gdzie trzymała ich wiara.

  Wszystko znosi, 

  wszystkiemu wierzy,

  we wszystkim pokłada nadzieję, 

  wszystko przetrzyma.

*

ponad trzy miesiące później

  Popukała palcem w drewnianą  wstawkę przy oparciu kanapy, oddając się ciekawemu zajęciu, jakim było wybijanie rytmu przypadkowej piosenki. Zaczęła nucić pod nosem i  wiedziała, że utwór przestał być zależny od losu.

  I feel hazy

  Why is everything black and white?***

  Oderwała palce, grymas bezsilności wykrzywił jej wargi. Westchnęła głośno, zakrywając twarz blond włosami. Przecież nie mogę o nim myśleć, szeptał rozum w zaciszu duszy, jednak czy serce go słucha? Nigdy.

  To  prawda, sama skreśliła ich szanse, tamtą kłótnią, niewinnym  stwierdzeniem, że to, co było między nimi to zwykły układ. Bo było, do czasu...  Później,  w ruch poszły nieznane dotąd uczucia, zapanował chaos, zgubiła się gdzieś pomiędzy tym, co musi, a tym, czego naprawdę pragnie. Więc nie  spostrzegła, zaprzepaściła?

  I na początku, to wszystko, nie wydawało się aż tak straszne, dotkliwe. Jednak zaraz dostrzegła niedogodne strony sytuacji, takie jak brak zwyczajnego esemesa od Diego, w którym pisał.

  "Dobranoc."

  Zaśmiała  się głośno, w cichej goryczy złamanych serc. Ich historia nie gnała do  przodu, nie spodziewała się szczęśliwego zakończenia, właściwie -  żadnego. Zgubili się po drodze.

  Przymknęła  powieki, jednak zaraz prychnęła z oburzeniem, marszcząc ostentacyjnie nos, gdy tylko pod powiekami, jej zmysły omotał, widok tamtego uśmiechu. Był piękny, bo należał do niego, a zarazem brzydki, z bliźniaczo podobnego powodu.

  Poczuła  na swoich ramionach ciężar czyichś muskularnych dłoni. Odciągnęła  pojedyncze kosmyki, przysłaniające jej oczy i odchyliła głowę do tyłu,  spoglądając ze znudzeniem na osobę, która wdarła się do jej azylu,  rozbiła bezpieczne schronienie myśli.

  Odłamki posypały się na ziemię, tworząc zawiłe wzory z rozbitych marzeń, stłuczonych złudzeń.

  Własne pragnienia odkryły jej sekret, schwytały w pułapkę, bez możliwości zaprzeczenia. Przyznaj!, wrzeszczały.

   Chwyciła się kurczowo za głowę, chcąc odgonić je daleko. Daleko, tam  gdzie pamięć nie sięga, a czas nie pokrywa nowych zbiorów warstwą, grubo dzierganych, pajęczych nici.

  Zerknęła na Marco, kalkulując w  umyśle kolejne skutki, pożal się boże, związku-nie związku, który dla  chłopaka znaczył zbyt wiele. Dla niej... tyle, co zeszłoroczny śnieg, a  że w Buenos nie pada zbyt często, znaczył jeszcze mniej.

  Był kolejnym naiwnym, zwykłym oparciem, towarzystwem, którego zabrakło po odejściu Domingueza. Zacisnęła pięści, zerkając na białą ścianę z zawiścią. Nienawidziła go za to, co zrobił. Jak pobudził, zmusił do błagania. O Niego. Bo nocą, gdy Marco kładł się obok, przerzucając jej rękę przez talię, błagała.

  Spojrzała na zegarek, dokładnie trzy miesiące, dwanaście dni i pięć minut bez grama odzewu.

  Odchrząknęła głośno, prostując się na sofie, poprawiając przy okazji zmierzwioną grzywkę.

  - Czego chcesz, Diego? - Stwierdziła, że musiała powiedzieć coś złego, gdy cisza, panująca wokół, przedłużyła się znacznie. Powietrze zgęstniało.

  - Powtórz. - Drgnęła na dźwięk jego zdenerwowanego głosu.

  - Marco? - zapytała z przestrachem, spoglądając na rozjuszonego chłopaka, zza blond grzywki.

   - Nie udawaj! - krzyknął chłopak, wyrzucając ręce w górę. Oczy zaszły  mu mgłą, dziwny amok ogarnął jego ciało. - Wciąż o nim myślisz.

  Zagryzła wargi. Potrząsnął jej ramieniem, po brodzie spłynęły krople ciemnoczerwonej krwi.

  - Więc przez ten cały czas byłem jedynie zastępstwem? - zapytał z wyrzutem.

  Miała ochotę wzruszyć ramionami, nie zrobiła. Spojrzała na  niego; nie potrzebował więcej słów. Doskonale znał sytuację jej i Diego,  po co miała go oszukiwać. Kolejny raz?

  Siedziała bezczynnie, gdy przez następne pół godziny, brunet biegał po  mieszkaniu rozżalony, przewracając różne przedmioty i klnąc wniebogłosy. Wzdrygnęła się w kulawej bezwzględności, nie potrafiła nawet spojrzeć mu w oczy, nie wiedziała, jak bardzo to boli, gdy rząd wieszaków, w pokoju obok, posypał się na ziemię.

  Wysoki chłopak wtoczył za sobą, równie wysoką walizkę, w kolorze  zgniłego brązu, i ustawił w przedpokoju. Czuła jego spojrzenie,  prześlizgujące się po jej twarzy, ramionach, ciele. Nie uniosła głowy,  zacisnęła wargi, jej twarz wykrzywiła wstrętna obojętność.

  - Szmata. - Drgnęła; i już nie wiedziała, czy na dźwięk tych słów, a może na trzask zamykanych w pośpiechu drzwi?

  Przez kilka minut nie była w stanie poruszyć nawet najmniejszym palcem u  stopy, spętana w dziwny stan, między rzeczywistością, a swego rodzaju  snem. Jednak, wszystko, co ją w tej chwili otacza, było życiem. Potrząsnęła głową, kaskady blond włosów załomotały, wzbudzając powietrze w miarowe drganie.

  Nie mogła zmusić się do najmniejszego słowa, nawet cichego "przepraszam", wyszeptanego w myślach. Nie czuła się winna. Nie mogła  więc za nim pobiec, nawet - nie chciała.

  Zamiast tego, chwyciła telefon, leżący w spokoju na komodzie, po prawej stronie jasnobeżowej kanapy.

  Zerknęła w listę kontaktów, odkopując wśród kilkunastu, ten jeden, jedyny. Zatarte cyfry dawno pokrył kurz, sięgnęła po niego, jakby po omacku, tak jak się sięga po starą, zakurzoną księga, wyblakłe wspomnienia, i przejeżdża po niej dłonią, ścierając cały kurz, wpływ czasu, przywracając okładce stary blask, dawną świetność; przyłożyła aparat do ucha.

  Pierwszy sygnał, drugi, dziesiąty; wybrała po raz kolejny. Automatyczna sekretarka zabrzmiała we, wciąż powtarzanej, złośliwej formułce. "Proszę zadzwonić później."

  Wrzasnęła, rzucając urządzeniem o ścianę. Wariatka, pomyślałaby reszta, ale jest sama.

  Zerwała się z kanapy, poprawiła włosy, chwyciła torebkę; wszystko robiła w pośpiechu. Uciekniesz?

  Wyszła na zewnątrz, drzwi zamykając na klucz. Ruszyła w stronę  przystanku autobusowego, gdyż na inną formę transportu liczyć nie mogła. Nie patrzyła na rozkład jazdy, wsiadając w pierwszy lepszy, autobus. Może nie całkiem... Liczba siedem zamajaczyła na horyzoncie. Uśmiechnęła się, przyniesie Nam szczęście?

  Usiadła wygodnie na jednym z miejsc, spoglądając za okno, by poobserwować gnające w pośpiechu krajobrazy. A może to oni? Dokąd biegniemy?

  Zapukała w szybę. Puk... puk?

  Jeszcze nie wiedziała, że liczba siedem okaże się jej osobistym przekleństwem, chociaż to szóstkę zowią cyfrą Szatana.

  Drzwi rozsunęły się z cichym pyknięciem. Chwyciła mocniej torebkę;  stopy dotknęły chodnika. Pognała jak szalona, wzdłuż domów, wypatrując  tego najbardziej znajomego. Mijała kolejne dzielnice; oddech stawał się  bardziej urwany. Przetarła spocone czoło, spoglądając na zegarek: dwudziesta pierwsza, ciemność już dawno nastała.

 Wydała z siebie zwycięski okrzyk, gdy w oddali zamajaczył ogrom bielutkiej willi. Stanęła przed furtką; czując się nagle taka malutka, w obliczu tej całej, w jednym miejscu skupionej, potęgi. Dziesiątki posępnych, przyozdobionych jasnymi firankami, okiennic spojrzało na nią z wyrzutem. "Czego tu szukasz?"

  Zadrżała, cofając się nieznacznie w tył. Zaraz jednak zaśmiała się z własnej głupoty, chwytając za klamkę. Zamknięte. Zaklęła głośno pod nosem, jednak spostrzegła swoją szansę, gdy pod  powiekami zalśnił obraz krótkiego wspomnienia, kiedy to Diego, dał jej  jeden z zapasowych zestawów kluczy.

  W pośpiechu, zgorączkowana, sięgnęła do torebki, modląc się, by srebrny pęk znalazł się w środku.  Przerzucała kolejne rzeczy, ze zgrozą oczekując rezultatów. Coś zabrzęczało. Aha!, wykrzyknęła uradowana, podnosząc zgubę do góry. Przyjrzała się im z każdej strony; ręce trzęsły się jej niemiłosierne, gdy szukała wśród nich pasującego.

  Popchnęła żelazne wejście; zaskrzypiało. Przeszła kamienną dróżkę, stając tuż pod białymi, mosiężnymi drzwiami. Odetchnęła głośno; powietrze wślizgnęło się do płuc - głęboko. Zapukała. Minęło kilka chwil, nikt nie otworzył. Długo biła się z  myślami, zastanawiając nad wszystkim, aż w końcu postanowiła i te drzwi otworzyć wcześniejszym sposobem. Już sięgała po wybrany klucz.

  - Ludmiła.

  Zamarła.

  Srebrny pęk wypadły z rąk, brzdęk musiał zabrzmieć w całe okolicy; jeszcze chwila.

  Cisza.

*

  Gdybym mówiła językami ludzi i aniołów,

  a miłości bym nie miała.. 

  No nie mam. Jestem nikim.

  - Ludmiła? Czego tutaj szukasz?

  Ocknęła się niemal natychmiastowo, słysząc jad w jego głosie. Przestraszyła się samego tonu, więc jak mogła spojrzeć jeszcze raz w te oczy? Najpiękniejsze  jakie dotychczas widziała. Cóż, nie mogła dłużej czekać. Powoli podniosła srebrne wytrychy z posadzki, chaotycznie ściskając każdego z nich. Boi się. 

  Melancholijna muzyka nocy, powiew wiosennego wiatru, szelest nowo narodzonych liści, szum wysokiej trawy u schyłku rzeźbionej werandy. 

  - Odpowiesz mi? - domagał się jakiegokolwiek słowa. 

  Odchrząknęła głośno, odwracając się w stronę bramy. Na pewną śmierć? 

  Zmarszczyła nos i przymknęła powieki, odszukując go w ciemnościach. Jest! Nic się nie zmienił. Wciąż pozostał tym samym Diego, który zawzięcie chodził w koszulach z odpiętymi dwoma guziczkami u samej góry. Zauważyła, że zapuścił włosy, jak również i zarost. Przystojniejszy. Można tak?

  - Diego, Ja...

  Po raz pierwszy ją zatkało. Wygadana królowa szaleństwa zamknęła się w sobie i zgubiła klucz, gdzieś na dnie swojej podświadomości. Ciągle nie umiała sobie wybaczyć tego, jak potraktowała jedyną miłość w swoim życiu, że odrzuciła go, bo na chwilę straciła rozum. Ach! Gdybym mogła cofnąć czas. 

  Stojąc na połyskujących płytkach, w których wdzięcznie odbijały się kształty szarego księżyca, czuła chłód. Stopy przymarły jej jak do kruchego lodu. W wiosenny wieczór? Chwyciła brzeg fioletowej koszulki, owijając go wokół palca. Na policzkach wyskoczył jej blady rumieniec, potworne dzieło niechcianej reakcji chemicznej w jej sercu.

  - Ja chciałam Cię przeprosić - odważyła się. - Za wszystko, nie powinnam była..

  - Myślisz, że Ci wybaczę? 

  Wtrącił się bezczelnie w środku zdania, zupełnie nieproszony. Dżentelmen bez maniera, chociaż miał powody, by jej nie wybaczyć, całą masę. Oszustwa, fałszywą miłość, wykorzystywanie, które z czasem z głównego celu, spadło na najniższą pozycje. Tego akurat nie wiedział, bo nie chciał wiedzieć. 

  Ludmiła pogubiła się we własnych myślach. Dotknęła wierzchem dłoni skroni, niemiłosiernie pulsowały w szaleńczym rytmie strachu. Coraz ciężej było jej łykać powietrze, dławiła się swoją śliną.

  - Nie, chciałam tylko powiedzieć Ci, że kiedy odszedłeś... Wtedy dopiero zrozumiałam jak bardzo Cię kocham - głos łamał się na pojedynczych słowach. - W sumie.. zawsze Cię kochałam. 

  - Zawsze? - jego brew uniosła się wysoko. - Chyba nie znasz znaczenia tego słowa. 

  Patrzyła jak wchodzi po schodach i mija ją absolutnie obojętnie, jak nieznajomą na zatłoczonym chodniku w samym centrum miasta. Wyciągnął z kieszeni swój kłębek, ale czegoś brakowało. 

  Drgnęła, przyglądając się srebrnym kluczykom bez białej okrągłej przysięgi. Zamiast tego była tylko pustka, wypełniona jakimś tanim misiem w kształcie zajączka. 

  Otworzył drzwi jednym szarpnięciem i przekroczył próg, znów traktując ją jak powietrze, zatarte wspomnienie, którego już nigdy nie chciał sobie przypomnieć. 

  - Diego, zaczekaj! - przytrzymała mahoniowe wrota. - Czy to naprawdę koniec?

  Jeszcze raz spojrzał w jej oczy. Nie zobaczył jesiennej polany, morza miodowych słodyczy czy najpiękniejsze bursztynowe marzenie. Widniała tam tylko pustka, ocucona promykami księżyca. 

  Pani ciemności, nie słońca. 

  - Ludmiło, a czy Ty widziałaś gdzieś początek? 

  Drzwi zatrzasnęły się z hukiem, zostawiając blondynkę samą na pastwę potworów nocy. 

  Otuliła się kaszmirowym sweterkiem koloru moreli - jego ulubiony. 

  Nie płakała, już za późno było na łzy. 

  Hymn o miłości nadal grał w podmuchach wiatru, ale niestety już nie dla nich. 

  Jedna dusza rozszczepiła się na dwie połówki, które nigdy nie odnajdą już pasującej części. 

  Już zawsze pozostaną same. 

  Choć uczucie, które w nich było... nigdy nie zgaśnie.
 

  Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: 

  z nich zaś największa jest miłość.

  Nie, nie była.

*

Od Autorek: Hej, kochani! Wybaczcie, że czekaliście tak długo. Mamy nadzieję, że pierwszy OS przypadnie Wam do gustu. Marta wykonała kawał dobrej roboty, o mojej części nie wspomnę. Jak zauważyliście, M nie pojawiło się bez powodu, haha. Kocham Was! - Eddie N.

Hejka Misie <3 Troszkę późno, ale zawsze. Musieliście czekać ponieważ to ja nawaliłam. Edyta napisała wszystko już pff.. dawno temu. Jestem super szybka, więc swoją część pisałam dzisiaj. ( nie stałam 38 godzin, więc wybaczcie mi to coś ) Rozumiem, że część Edytki wyczaicie bez problemy, moja to zło xD
Kocham was bardzo! I zapraszam w piątek, a OneShota w wykonaniu kochanej Natalki <3 - Katniss P.

* - Selena Gomez - Come & Get It

** - z ang. Czyściec

*** - Kim Kardashian - Naked
**** - Justin Timberlake ft. Ciara - Love Sex Magic